Back to school...

 

Wanneer je dit plaatje ziet dan zou je willen dat het nooit voorbij zou gaan.
Maar aan alle mooie liedjes komt een einde dus ook aan deze zomervakantie.
De emmertjes, schepjes en harkjes zijn weer netjes opgeborgen wachtend op
een volgende zomervakantie.

Vrijdag 1 september start het nieuwe schooljaar.
Voor Klaas en Juliette extra spannend want zij starten in het 1ste leerjaar.
Rosalie gaat naar het 4de leerjaar en Christiaan gaat naar het 1ste kleuterklasje.
Christiaan heeft vorig schooljaar bijna een volledig jaar instapklas gedaan.
Ik vrees dat zijn kleuterschool carrière wel eens (te) lang zou kunnen duren!
(dat komt omdat een schooljaar pas start in het jaar dat je 3 wordt)

Ook onze kleine Stella mag vanaf 1 september naar een volgend groepje
in de crèche. Ze is ondertussen 1.5 jaar en gaat nu naar de aapjes.
Als daar maar geen apenstreken van gaan komen!

Tijdens de vakantiemaanden hebben we ook enkele verjaardagen
mogen vieren. Juliette mocht zes kaarsjes uitblazen en opi 66!
Het zijn telkens heerlijke familiemomenten die we koesteren!

Tussen de bedrijven door heb ik toch nog wat tijd gevonden om
met de lapjes bezig te zijn. Hier ligt een nieuw deel van de 
vingerhoedjesquilt klaar om aan elkaar genaaid te worden.

Ook dit project heb ik terug opgenomen. 
  Wanneer ik een lange tijd aan hetzelfde project heb gewerkt
 dan komt onvermijdelijk het moment dat ik er een tijdje van moet afkicken!
 In dit geval heb ik er maanden niet meer naar omgekeken.
Gelukkig is op dit moment de goesting om eraan te werken helemaal terug.
Het zal nodig zijn want al die losse blokken samenvoegen tot een grote
quilt dat is een serieuze klus. 

Deze quilt wordt momenteel voorzien van quiltsteekjes.
Ik ben gelukkig al over de helft. Het einde komt stilaan in zicht.

"The Prince"
Nog zo'n project waar ik al véél te lang niets meer aan gedaan heb.
Het middenstuk is klaar. Voor de invulling van de stroken
moet er best veel voorbereidend werk gebeuren.

Overal liggen stapels stofjes om de juiste combinatie te vinden voor
de cirkels en de hexagonblokjes. Een leuk maar tijdrovend werkje.

Wanneer de cirkels en de hexagonblokjes klaar zijn dan moeten ze op 
de stof geappliqueerd worden. Laat dat nu een techniek zijn die ik het
minst graag doe. Gelukkig zijn het simpele vormen en met het juiste
garen ziet het resultaat er best toonbaar uit!

Wanneer ik het resultaat bekijk dan ben ik best tevreden en begin
ik het zelfs (een beetje) leuk te vinden.

Enkele maanden geleden heb ik deze sterblokken laten zien.
Ik was zo benieuwd hoe het eruit zou zien met de twee gekozen stoffen 
dat ik alvast een viertal rijen aan elkaar heb gezet. Gelukkig pakt de
keuze van de stoffen goed uit en zal ik de quilt op deze manier verder
afwerken.

Over 14 dagen gaan we weer een weekje quilten aan zee.
Het zal geen probleem zijn om de valies met quiltprojecten
te vullen. Ik moet er alleen aan denken dat de deuren van de
auto nog dicht moeten kunnen.
Fijne avond en tot blogs!
Groetjes,
Liliane

Naar Saint-Malo....

 

Vinden we in de Westhoek (zie enkele blogjes terug) sporen van WO I terug.
dan vinden we in Normandië sporen van WO II terug.
We bezoeken het Mémorial in Caen. Dit is het grootste en modernste 
museum over de landing in juni 1944 op de stranden in Normandië.

Wanneer je in Normandië over de landingsstranden loopt dan moet je
beseffen dat overal waar je een voetstap zet er een soldaat het leven liet 
voor de bevrijding van Europa.

Hier zijn we op het indrukwekkende Amerikaanse kerkhof in
Colleville sur Mer.
Wie de film "Saving Private Ryan" gezien heeft zal zich misschien
de opening scene nog herinneren. Deze wapperende Amerikaanse vlag
boven de graven op het kerkhof van Colleville sur Mer is het eerste
beeld van de film.
De opening scene speelt zich verder af tussen de graven op dit kerkhof.
Het is een erg pakkend filmfragment.

Héél bijzonder is dat dit kerkhof uitzicht heeft over
Omaha Beach en de zee. Je probeert het je voor te stellen 
hoe het moet geweest zijn toen de geallieerden op de ochtend
van 6 juni 1944 hier aan land gingen. Op dit strand hebben
de geallieerden enorme verliezen geleden!

Vanuit om het even welke hoek je ook kijkt altijd zie je de kruisjes
in een rechte lijn staan. In totaal zijn er 9.386 graven, waaronder 307
onbekende, één graf waarin zowel vader als zoon rusten en 33
graven waar twee broers naast elkaar zijn begraven.

We laten Normandië achter ons en rijden verder naar Bretagne.
Naar het schilderachtige Bretoense vestingstadje Saint-Malo.
Na de landing van de geallieerden in Normandië werd het
oude deel van Saint-Malo voor meer
dan 80% verwoest. Het is na de oorlog weer opgebouwd
overwegend in de oorspronkelijke 18e-eeuwse stijl.

Het gedeelte binnen de oude stadsmuur noemt men
Intra-Muros. Bij de eerste aanblik had ik een zéér
claustrofobisch gevoel. Zo'n hoge gebouwen en zulke
smalle straatjes. Maar dat gevoel was snel verdwenen.

Zicht op het haventje. Van hieruit kan je met de veerboot oversteken 
naar Guernsey (ongeveer 3u) en Jersey (ongeveer 1u).

Hoe fijn is het om het boek dat je aan het lezen bent
te kunnen beëindigen in de stad waar het verhaal zich
voor een groot deel afspeelt.

Marie-Laure, een blind meisje, woont met haar vader
in Parijs. Op de vlucht voor de Nazi's komen ze in
het Bretoense stadje Saint-Malo aan. Hier woont een
oom van haar vader bij wie ze onderdak krijgen.
Ik kan niet anders dan op zoek gaan naar het straatje!

Hier woont het meisje met haar vader, oom en hun huishoudster.

Haar vader maakt een maquette van Saint-Malo zodat Marie-Laure
met haar vingers de platte grond kan betasten en de omgeving leert.
De maquette wordt tot in het kleinste detail uitgewerkt.
Ook deze straten komen in het boek voor. Zó bijzonder
om dit hier in het echt te zien.

 

De vestingmuur rond Saint-Malo ligt er nog steeds en vormt
één van de attracties. Je hebt vanop de vestingmuur een prachtig
zicht op de stad, de stranden, de haven en de grillige rotsen.

We brengen ook nog enkele uren door in Dinan. Een mooi
middeleeuws stadje hoog boven de rivier de Rance gelegen.

Daarna rijden we verder naar Cancale en het Pointe du Grouin.
Via een rotsachtig wandelpad bereik je dit prachtige uitzichtpunt.
Hier kom ik de GR 34 tegen of het Douanepad.
Deze GR route is de publiekslieveling van de Fransen, die hem
aanwezen als hun meest geliefde GR route.
Wie deze route loopt krijgt zeewind en prachtige uitzichten
cadeau zoals deze bij Pointe du Grouin.

Het stipje in de verte is de Mont-Saint-Michel.

Een bootje vaart richting de Mont-Saint-Michel.

Hier een zicht op de oesterhoofdstad van Bretagne Cancale.

We dalen af naar het stadscentrum waar we dit
levensgrote standbeeld " Les Laveuses d'Huitres" zien.

Het is een ode aan de oesterkwekers en de dames die deze aan de
man brengen.

Nog een laatste blik op de vuurtoren van Cancale.
Hier zit onze reis erop. Het was een fijne hernieuwde
kennismaking nadat we hier 40 jaar geleden ook al
eens waren.
Fijn dat jullie weer tochtgenoten waren!!
Groetjes,
Liliane

Normandië...

 

Nadat onze vakantie in Koksijde (aan de Belgische kust) erop zat
reden we verder naar Normandië.
Onze eerste halte was Rouen.
Rouen is de prachtige hoofdstad van Normandië.
De kathedraal Notre-Dame is één van de belangrijkste beziens-
waardigheden van de stad. De kathedraal wordt wel eens
een kantwerk in steen genoemd.

Rouen is een aangename stad waar je uren in kan rondwandelen.
Je vindt hier vooral middeleeuwse woningen waarvan de historische 
vakwerkhuizen nog een mooi voorbeeld zijn.
De felgekleurde gevels geven Rouen een typische sfeer en zorgen
voor een bepaalde charme.

Rouen is ook de stad waar Jeanne d'Arc werd veroordeeld 
tot de brandstapel. Ze was amper 19 jaar.

Op de plek waar ze haar dood vond staat nu dit monument.

Ik heb de foto in twee delen moeten nemen omwille van de
afmeting van het monument.

Het monument ligt op de Place du Vieux Marché.
Je vindt hier ook de Jeanne d'Arc kerk (rechts) die werd
gebouwd in 1979.

Hier zie je de Rue du l'Horloge. De klok van verguld goud hangt op een
poortboog waar je onderdoor kan wandelen.
De Gros Horloge is een uurwerk dat in de 16de eeuw uit het belfort werd
weggenomen. Zo konden de inwoners van Rouen het horloge veel beter zien.

Dit zelfportret kon ik niet laten liggen :-)

De volgende dag rijden we verder naar Etretat. 
Daar bezoeken we eerst Les jardin d'Etretat. Omdat de tuin op een
klif gelegen is moeten we eerst een stevige klim ondernemen.
Een goeie conditie is hier wel een pluspunt!

De geschiedenis voert ons terug naar het begin van de 20ste eeuw.
De Franse actrice Madame Thébault kocht toen deze villa met
bijbehorend park. Madame Thébault was bevriend met de schilder
Claude Monet, die daardoor vaak in Etretat aan zijn schilderijen
werkte. Geïnspireerd door zijn werk besloot Madame Thébault
een tuin aan te leggen die zijn werk zou weerspiegelen.
De tuin en zijn iconische uitzicht op het Kanaal en de kliffen 
inspireerde naast Monet vele andere schilders.

Een eeuw later was de tuin volstrekt verwaarloosd. De beroemde
Russische landschapsarchitect Alexandre Grivko raakte erdoor
gefascineerd en besloot ze te gaan restaureren.

De composities van opmerkelijk gesnoeide planten weerspiegelen
de Normandische landschappen.
In de tuinen staat moderne kunst tentoongesteld.

Het park bestaat uit zeven verschillende tuinen met elk een
eigen sfeer.
(info: De tuinen van Etretat: opzienbarend futuristisch museumpark
aan de Normandische kust door Lucie Th. Vermij. Museumkijker)

Vanop de hoogte waar de tuin gelegen is hebben we een prachtig zicht
op het strand van Etretat. 
Misschien hebben jullie de Franse reeks Lupin op Netflix gezien?
De laatste aflevering van seizoen 1 speelt zich gedeeltelijk af in Etretat.
Sindsdien krijgt dit kleine stadje een stormloop aan toeristen over zich heen.

De bodem van de paden op de klif erodeert door de constante
stroom van toeristen. De burgemeester van de stad denkt dat 
wandelingen over de klif 5 jaar verboden moeten worden zodat
de bodem opnieuw kan begroeien en zijn oorspronkelijke
uitzicht terug kan krijgen. Duurzaam toerisme en economie
blijft een moeilijke oefening!

Na ons bezoek aan Etretat rijden we verder richting Honfleur.
Daarvoor moeten we de beroemde "Pont de Normandie" oversteken.
Deze brug overspant de Seine over een afstand van 2 km.
We staan er een uurtje aan te schuiven zodat we alle tijd van de
wereld hebben om dit kunstwerk te aanschouwen.
De brug ziet er erg steil uit maar tijdens het rijden over de brug merk je
daar nauwelijks iets van. Het zag er dus véél akeliger uit dan het was!

En zo arriveren we bij onze 2de overnachtingsplaats Honfleur.

Het is een gezellig stadje waar je uren kan rondslenteren.
Er zijn opvallend veel ateliers waar kunstenaars hun werk 
tentoonstellen. 

We logeren in een prachtig nieuw hotel aan een gezellig pleintje gelegen.
Jammer dat het maar voor een nachtje is want morgen rijden we weer
verder. 
Fijne avond en tot blogs!
Liliane