Naar Saint-Malo....

 

Vinden we in de Westhoek (zie enkele blogjes terug) sporen van WO I terug.
dan vinden we in Normandië sporen van WO II terug.
We bezoeken het Mémorial in Caen. Dit is het grootste en modernste 
museum over de landing in juni 1944 op de stranden in Normandië.

Wanneer je in Normandië over de landingsstranden loopt dan moet je
beseffen dat overal waar je een voetstap zet er een soldaat het leven liet 
voor de bevrijding van Europa.

Hier zijn we op het indrukwekkende Amerikaanse kerkhof in
Colleville sur Mer.
Wie de film "Saving Private Ryan" gezien heeft zal zich misschien
de opening scene nog herinneren. Deze wapperende Amerikaanse vlag
boven de graven op het kerkhof van Colleville sur Mer is het eerste
beeld van de film.
De opening scene speelt zich verder af tussen de graven op dit kerkhof.
Het is een erg pakkend filmfragment.

Héél bijzonder is dat dit kerkhof uitzicht heeft over
Omaha Beach en de zee. Je probeert het je voor te stellen 
hoe het moet geweest zijn toen de geallieerden op de ochtend
van 6 juni 1944 hier aan land gingen. Op dit strand hebben
de geallieerden enorme verliezen geleden!

Vanuit om het even welke hoek je ook kijkt altijd zie je de kruisjes
in een rechte lijn staan. In totaal zijn er 9.386 graven, waaronder 307
onbekende, één graf waarin zowel vader als zoon rusten en 33
graven waar twee broers naast elkaar zijn begraven.

We laten Normandië achter ons en rijden verder naar Bretagne.
Naar het schilderachtige Bretoense vestingstadje Saint-Malo.
Na de landing van de geallieerden in Normandië werd het
oude deel van Saint-Malo voor meer
dan 80% verwoest. Het is na de oorlog weer opgebouwd
overwegend in de oorspronkelijke 18e-eeuwse stijl.

Het gedeelte binnen de oude stadsmuur noemt men
Intra-Muros. Bij de eerste aanblik had ik een zéér
claustrofobisch gevoel. Zo'n hoge gebouwen en zulke
smalle straatjes. Maar dat gevoel was snel verdwenen.

Zicht op het haventje. Van hieruit kan je met de veerboot oversteken 
naar Guernsey (ongeveer 3u) en Jersey (ongeveer 1u).

Hoe fijn is het om het boek dat je aan het lezen bent
te kunnen beëindigen in de stad waar het verhaal zich
voor een groot deel afspeelt.

Marie-Laure, een blind meisje, woont met haar vader
in Parijs. Op de vlucht voor de Nazi's komen ze in
het Bretoense stadje Saint-Malo aan. Hier woont een
oom van haar vader bij wie ze onderdak krijgen.
Ik kan niet anders dan op zoek gaan naar het straatje!

Hier woont het meisje met haar vader, oom en hun huishoudster.

Haar vader maakt een maquette van Saint-Malo zodat Marie-Laure
met haar vingers de platte grond kan betasten en de omgeving leert.
De maquette wordt tot in het kleinste detail uitgewerkt.
Ook deze straten komen in het boek voor. Zó bijzonder
om dit hier in het echt te zien.

 

De vestingmuur rond Saint-Malo ligt er nog steeds en vormt
één van de attracties. Je hebt vanop de vestingmuur een prachtig
zicht op de stad, de stranden, de haven en de grillige rotsen.

We brengen ook nog enkele uren door in Dinan. Een mooi
middeleeuws stadje hoog boven de rivier de Rance gelegen.

Daarna rijden we verder naar Cancale en het Pointe du Grouin.
Via een rotsachtig wandelpad bereik je dit prachtige uitzichtpunt.
Hier kom ik de GR 34 tegen of het Douanepad.
Deze GR route is de publiekslieveling van de Fransen, die hem
aanwezen als hun meest geliefde GR route.
Wie deze route loopt krijgt zeewind en prachtige uitzichten
cadeau zoals deze bij Pointe du Grouin.

Het stipje in de verte is de Mont-Saint-Michel.

Een bootje vaart richting de Mont-Saint-Michel.

Hier een zicht op de oesterhoofdstad van Bretagne Cancale.

We dalen af naar het stadscentrum waar we dit
levensgrote standbeeld " Les Laveuses d'Huitres" zien.

Het is een ode aan de oesterkwekers en de dames die deze aan de
man brengen.

Nog een laatste blik op de vuurtoren van Cancale.
Hier zit onze reis erop. Het was een fijne hernieuwde
kennismaking nadat we hier 40 jaar geleden ook al
eens waren.
Fijn dat jullie weer tochtgenoten waren!!
Groetjes,
Liliane