Buen camino (7)...

 

Vandaag trekken we voor de laatste keer onze wandelschoenen aan
want straks komen we aan in Santiago de Compostella.
Na het ontbijtbuffet vertrekt de bus naar de kerk Escravitude,
onze vertrekplaats voor vandaag. Nog een laatste keer wil ik van
alles genieten o.a. van geveltjes zoals dit hier.

Het zonnetje laat ons in de steek. De laatste 19 km leggen
we af in de miezerige regen met af en toe een opklaring.
We hebben de spirituele route verlaten en wandelen nu
weer op de officiële route. Dat merken we aan het aantal
pelgrims die allemaal richting het einddoel lopen.

Iets voor het middaguur komen we aan in het centrum
van Santiago. 

Grote groepen pelgrims zuigen je als het ware mee richting
het Praza del Obradoiro. Dit is het grote plein voor de kathedraal.
Maar eerst lopen we nog onder de toegangspoort door met de
bekende doedelzakspeler die de aankomende pelgrims verwelkomt.

Men denkt wel eens dat dit Schotse doedelzakspelers zijn.
Maar neen, ook Galicië heeft zijn typische doedelzak, La Gaita.
Er is wel een link met de Ieren en de Schotten want het heeft te
maken met het Keltische verleden van Galicië.

Dit is dan het plein waar op sommige dagen meer dan 4000 pelgrims aankomen.
Dit plein is het podium van de stad. Het wemelt er van toeristen, straatverkopers,
straatmuzikanten, studenten maar vooral ook pelgrims.
Dit is een plein dat zindert van de emoties. Héél begrijpelijk wanneer de pelgrim
na een lange, soms moeilijke pelgrimstocht eindelijk zijn einddoel heeft bereikt.
Hier hoor je vreugdekreten, zie je tranen vloeien. Even uitgeput als ontroerd
zitten velen op het plein naar de imposante gevel van de kathedraal te kijken.

Deze indrukwekkende kathedraal rijst boven alles en iedereen
uit, met majestueuze torens die regelrecht naar de hemel wijzen.
De elegante torens vormen het kader voor het midden van
de gevel, die doet denken aan een monumentaal altaarstuk.
Van hoog boven (midden) begroet de apostel Jacobus,
gekleed als pelgrim, de gelovigen.

Ondertussen is iedereen van de groep aangekomen en wenst
iedereen iedereen proficiat. Aan Geert zijn gezicht te zien staat
hier een tevreden reisleider. Tevreden omdat alles zo vlot en
zonder problemen verlopen is.

Het eerste wat je na aankomst doet is het afhalen van je
compostela. Dit is het officiële kerkelijke document waarmee
het kapittel van de kathedraal van Santiago de Compostella
formeel bevestigt dat een pelgrim de pelgrimstocht naar
Santiago de Compostella heeft voltooid.
Voor een compostela moet je de laatste 100 km te voet afgelegd
hebben of de laatste 200 km met de fiets.
In principe heb je als bewijs twee stempels per dag nodig.
Als dat allemaal in orde is dan krijg je je document.
Jaarlijks komen er ongeveer 450.000 pelgrims aan.

De volgende dag hebben we een vrije dag in de stad.
Het is zondag en we gaan op tijd naar de kathedraal
voor de pelgrimsmis. We lopen via het Plaza de Praterias
naar de ingang van de kathedraal. Dit was het plein van de
vroegere zilverbewerkers met in het midden een fontein met
steigerende paarden.

Dit is het hoofdaltaar van de kathedraal. Je staat werkelijk
versteld van dit prachtige werk in Spaanse barok.
Achter het hoofdaltaar bevindt zich de Porta Santa of
Heilige Deur. Dit is een speciale deur in een kerk die alleen 
tijdens een Heilig Jaar geopend wordt. In deze kathedraal
bevindt de Porta Santa zich dus achter het hoofdaltaar, maar in
andere kerken zoals de Sint-Pietersbasiliek in Rome, is de
Porta Santa een andere ingang die zich aan de zijkant
van de basiliek bevindt.
De jaren waarin 25 juli, de naamdag van de apostel Jacobus, op
een zondag valt, is er sprake van een Heilig Jaar.

Naast het graf van de Heilige Jacobus is de Botafumeiro een
andere bezienswaardigheid in deze kathedraal.
Je weet nooit op voorhand of het vat zal zwieren op het
einde van de mis. De Botafumeiro is het grootste wierookvat
ter wereld. het is 1,5 m hoog en weegt 53 kg.
Er zijn 8 tiraboleiros of touwtrekkers nodig
om het vat aan het slingeren te krijgen.
Het vat gaat tot 20 m hoog en op het hoogtepunt haalt
het een snelheid van 70 km/u.

In de middeleeuwen kwamen de pelgrims na maanden
stappen ongewassen de kathedraal binnen. Om de
stank in de kathedraal wat te verdoezelen werd deze
wierook gebruikt. Wanneer we op het einde van de dienst
de 8 mannen in hun bordeauxkleurige mantels zien
binnenkomen dan weten we dat we het geluk hebben
om het vat te zien zwieren. Toch een hele belevenis!

En zo kwam er een einde aan onze camino.
We hebben een P*R*A*C*H*T*I*G*E camino gelopen.
De lange wandelingen doorheen de mooiste landschappen
gaven zo'n ongelooflijke mentale rust. De dagelijkse tochten van 
meer dan 20 km waren een uitdaging en we waren helemaal
niet zeker of ons dat wel zou lukken. Maar telkens heel vlot
de eindmeet halen gaf ons een gevoel van trots en voldoening.
De camino zorgt ook voor een gevoel van broederschap, waar
mensen elkaar ontmoeten, verhalen delen en steun vinden.
Prachtig waren ook de vele kerken en kloosters die we bezocht
hebben. Ze gaven ons niet alleen een inkijk in de rijke geschiedenis
en architectuur van de streek, maar ze zijn ook van belang
voor de spirituele ervaring van de pelgrims.

Dit was één van de mooiste weken uit mijn leven.
Ongetwijfeld zullen we de bekende schelp nog gaan
tegenkomen. Dan gaan we zeker tegen mekaar zeggen:
"Weet je nog die mooie dagen op de camino"

Aan alle bezoekers van dit blog. Fijn dat jullie de voorbije
dagen reisgezel waren op de camino. Hopelijk hebben jullie
ervan genoten en misschien heeft het jullie wel geïnspireerd.
Lieve groet,
Liliane
(Bronnen: Galicië, het best bewaarde geheim. Marielle Saegaert
Compostela, compleet handboek van Geert reizen
Spanje noord en de Jacobsroute, wereldreisgids anwb)

Buen camino (6)...

Dag 6
van Catoira naar Padrón
De Santiagokerk in Padrón is een hoogtepunt op je camino
naar Compostela. Omdat je de kerk enkel kan bezoeken
tussen 10u00 - 13u00 en 17u00 - 20u30 moet je om 7u00 's morgens
al beginnen stappen. Uiteindelijk zijn 9 van de 28 groepsleden 
geïnteresseerd om zo vroeg te vertrekken. Geert zorgt ervoor dat
we op dat vroege uur met de bus naar Catoira worden gebracht
omdat we daar gisteren geëindigd zijn.

Eigenlijk is het best fijn om zo vroeg op pad te zijn.
Het is heerlijk rustig en wat je ziet is echt het simpele leven.
Het is ongelooflijk wat een mentale rust de camino je geeft.
Je hoeft alleen maar te wandelen. De ene voet voor de 
andere te zetten met als enige geluid het tikken van de
wandelstokken op de weg. Op de camino was ik zowel
mentaal als fysiek de perfecte versie van mezelf.

Op de voorgrond zie je weer een cruceiro. Meestal staan
ze in de buurt van een kerkje, begraafplaats maar ook
veel op kruispunten.

Galicië was altijd een van de minder bedeelde regio's van Spanje.
Brood op de plank krijgen was hier moeilijker dan in andere delen
van Spanje. Aan het begin van de 20ste eeuw zijn duizenden Galiciërs
gedwongen door armoede en honger, dan ook geëmigreerd.
Getuige van dit trieste verleden, zijn de ontelbare ruïnes die overal 
in de streek aan de kant van de weg, verborgen achter takken
en onder struiken te vinden zijn. 
De vroegere bewoners zijn generaties geleden vertrokken, de
huizen zijn vervallen en vaak weten de families in het buitenland
niet eens dat het oude huis van opa en oma (of wat er nog
van over is) nog bestaat.

En de pelgrim stapte verder. Stap voor stap.
Altijd maar de gele pijlen volgend op weg naar Santiago.
"De finish bestaat door de weg er naar toe"

Hier zien we weer een kleine openbare wasplaats langs
de kant van de weg.

Bij deze cruceiro zie je een blauwe pijl ipv een gele pijl.
Blauwe pijlen verwijzen naar de camino de Fátima en leiden
naar Fátima in Portugal. Nadat een verschijning van 
Onze-Lieve-Vrouw van Fátima werd gemeld in oktober 1917, werd
het dorp een rooms-katholiek bedevaartsoord.

Altijd maar de gele pijlen volgen,
of zoals Geert het tientallen keren zei tijdens de reis:
"Het is altijd maar rechtdoor!"

De afstand van Catoira tot Padrón was 16,5 km of
4uur en 15 min. stappen. De eerste stempel van vandaag
is te vinden bij de overdekte markt van Pádron.

Tussen de kraampjes met het lekkerste fruit en groenten.

Vis lijkt me iets minder aantrekkelijk om mee te nemen
voor onderweg.

Na het halen van de stempel wandelen we via deze prachtige
platanendreef richting de Santiagokerk.

Hier heb je een zicht op de platanendreef vanop de Santiagobrug.

Aan de overkant van de brug zien we deze imposante kerk. Eerst willen we
hier naartoe wandelen maar dit is een klooster en de kerk is niet open
voor bezoekers. Wel staan we even stil bij het monument rechts op de foto.

Dit monument heet la fuente del Carmen en
 heeft prachtige afbeeldingen in steen.
De fontein:
Het water uit de drie kleine fonteinen is gaan stromen nadat
Santiago drie keer met zijn staf op een rots sloeg.

Het altaar:
Zwangere vrouwen brengen de maagd Maria de los Dolores
een brandend kaarsje en bloemen, in de hoop op een
vlotte bevalling.

De gevel:
Op de gevel is de doop van koningin Lupe door Santiago
afgebeeld.

Omdat ik zelf geen foto had genomen van de Santiagokerk heb ik er eentje
van het internet geplukt. Waarom is deze kerk nu zo belangrijk voor
de pelgrims op weg naar Compostella?

(ook deze foto komt van het internet)
De apostel Jakobus had in Gallaecia met hart en ziel het
evangelie verspreid en zijn discipelen wisten dat de oude man
het liefst hier ter ruste gelegd had willen worden.
Maar Jacobus werd in Jeruzalem door Koning Herodes ter
dood veroordeeld. Zijn discipelen namen het op zich om de 
stoffelijke resten in een bootje te leggen en zo naar het verre
Gallaecia te laten varen. Na een moeilijke reis meerden ze aan 
in het huidige Padrón. 

De imposante kerk van Padrón zou de aanlegplaats zijn van
het bootje met het lichaam van Sint-Jacobus.
Achter het hoofdaltaar zie je een grote steen, de Pedrón, daaraan
zou het bootje vastgebonden zijn.

Overal in de kerk zie je op veel verschillende manieren
een voorstelling van deze gebeurtenis.

Ook in deze kerk kunnen we een stempel krijgen voor in ons boekje.
We hebben geen spijt dat we vanmorgen zo vroeg zijn opgestaan
om dit te kunnen zien. Als je dan toch hier bent kan je er beter het maximale
uithalen denk ik altijd maar.

Na Padrón is het nog 6 km stappen tot we op onze eindbestemming
van die dag zijn.
Het weer is helemaal omgeslagen en we krijgen een paar stevige
buien over ons heen. De bewoners van de streek hebben echt wel
te doen met die kletsnatte pelgrims. Terwijl we aan een huisje stonden
te schuilen kwam de bewoonster naar buiten en duwde me deze paraplu
in mijn handen. "We zullen 5 min. wachten en dan geven we de paraplu
wel terug"
"Neen, neen....neem die paraplu nu maar mee en ga verder naar Santiago.
Continuar hasta Santiago " Vooruit met de geit!!!!

Op onze eerste wandeldag was het me al opgevallen en hier
zag ik het opnieuw. De begraafplaatsen hier zijn een ware
bloemenzee. Echt de moeite waard om hier even stil te houden
en even te denken aan de dierbaren die ook ons al zijn ontvallen.

De Igrexa da Escravitude is het eindpunt voor vandaag.
De kerk staat bekend om zijn verbluffende barokarchitectuur.
Gebouwd tussen de 18e en 19e eeuw, beschikt de kerk
over dramatische gevels en prachtig ontworpen altaarstukken.
Hier kunnen we de laatste stempel van de dag bekomen.
Het was een lange maar wederom een prachtige dag
op de camino.
Tot hier en niet verder lijkt Paul wel aan te geven.
Gelukkig is de bus er weer om ons op te pikken en 
naar ons hotel te brengen.
Morgen komen we aan in Santiago!
Wordt vervolgd......

Buen Camino (5)...

 

Na de wandeling van gisteren bracht de bus ons naar ons tweede
hotel van deze reis nl. Hotel Parador de Cambados in Cambados.
Cambados is bekend van de Albariño wijn. Het is een historisch en
gezellig stadje omringd door wijngaarden, stranden, bossen en heel
veel cultuur. Prachtige overblijfselen van de vroegere allure sieren
het kleine centrum.

Van oudsher brachten de wijnteelt en de visserij veel geld
in het laatje. Dat laat zich zien aan de prachtige herenhuizen.
In één daarvan is nu een parador gevestigd.
Een parador is eigenlijk een Spaans staatshotel. Steeds gevestigd
in historisch belangrijke monumenten zoals kastelen, kloosters e.d.
waarbij op deze manier werd voorkomen dat de verlaten monumenten
volledig in verval zouden raken.
De locatie waar wij verblijven was vroeger eigendom van een
familie die actief was in de wijnproductie.

Omdat het nog mooi weer is beslissen we om 's avonds
nog even op verkenning te gaan in Cambados.
Eerst gaan we naar de ruïnes van Santa Mariña de Dozo.
Ooit was dit de parochiekerk van Santa Mariña, de patrones
van Cambados.

Door mismanagement heeft het in de loop der jaren verschillende
functies gehad.

Met nu als resultaat een bijzonder mooi monument dat in 2014
de titel Derde belangrijkste grafmonument van Spanje kreeg.

Het beste bewijs van de pracht en praal van weleer is het
Praza de Fefiñans.  Het is één van de mooiste pazos van
Galicië en is sinds 2012 Erfgoed van Cultureel Belang.

Dag 5:
van Vilanova de Arousa naar Catoira
Het weerbericht ziet er niet slecht uit. Niets is echter zo
veranderlijk als het weerbericht in Galicië. Maar we mogen 
echt niet klagen. Tot nog toe hebben we iedere dag perfect
wandelweer gehad. 

Op mijn telefoon zie ik weinig foto's van deze tocht.
We hebben dan ook veel langs rijbanen gewandeld.
Wel steeds met zicht op de kustlijn en voorbij
veel fabrieken, vooral visverwerkende fabrieken.
Dit is de eerste stopplaats voor het halen van onze stempel.

Bij gebrek aan andere foto's wil ik het in deze post even hebben
over de schelp. Het symbool van de tocht naar Santiago.

De schelp heeft meerdere betekenissen.
Als herkenningsteken:
de schelp diende als identificatie voor pelgrims onderweg,
waardoor ze gemakkelijker hulp of onderdak konden vinden
onderweg.

Als symbool van de pelgrimstocht:
de schelp staat symbool voor de reis, de uitdagingen en de volharding
die komt kijken bij het lopen van de camino de Santiago.

Verwijzing naar Sint-Jacobus:
De schelp is verbonden met Sint-Jacobus de apostel aan wie de
kathedraal van Santiago is gewijd.

Van tevoren had ik de kleinkinderen uitgelegd waar wij
naartoe gingen en wat de camino betekende.
Het is voor vele pelgrims niet de heilige Jacobus die het 
doel is maar wel een moment van bezinning in hun leven.
Bij velen is er wat voorgevallen en wensen ze hierover te
bezinnen. Velen lopen deze tocht uit dankbaarheid.
Ik wou deze tocht voor mijn kleinkinderen lopen.
We hebben de schelp samen klaargemaakt.
Ieders naam kreeg een plaatsje op de schelp.

Daarna mocht ieder apart met de schelp op de foto.
Van die foto's maakte ik een kleine collage om aan mijn rugzak
te bevestigen.
Deze schelp met hun foto's heeft me gedurende gans de
tocht gezelschap gehouden.
Regelmatig heb ik een kaarsje voor hen laten branden omdat
me dat een goed gevoel gaf.
Maar ook uit dankbaarheid voor zoveel rijkdom!
Wordt vervolgd.....