Namibië: Etosha National Park....

Vandaag brengen we de dag door in Etosha National Park.
Het park is gigantisch groot (22.270 km2, dit is ruim half
zo groot als Nederland).

Etosha betekent "grote witte plaats". De witte Etosha kleipan
beslaat 5000 km2, bijna een vierde van de totale oppervlakte
van het park. 

Dit is een totaal ander park dan die die ik in Zuid-Afrika
heb gezien (Krugerpark/Mkuzipark/Addopark).
Het is de kleur,de openheid en de weidsheid die zo anders zijn.

Dit is de enige neushoorn die we tijdens deze reis zullen zien.

Hier zien we de Afrikaanse grondeekhoorn. Ze graven hun hol in de
grond. Ongelooflijk hoe ze eten weten te vinden en kunnen overleven.
Ze hebben zich prachtig aangepast aan de omgeving.

Van alle dieren die je hier tegenkomt zijn giraffen wellicht de
aardigste of toch zeker de minst schichtige of agressieve.
Giraffen hoor je zelden of nooit geluid maken.

Bij deze zebra zie je duidelijk bruine of zogenaamde
schaduwstrepen liggen. Een eigenschap die je bijna
enkel ziet bij dieren in zuidelijk Afrika. Zebra's zijn
trouwens zelden zuiver zwart-wit. Als ze een stofbad
hebben genomen kunnen ze er vuil en bruin uitzien.

Vroege kolonisten hebben er ooit aan gedacht om zebra's
in te zetten als lastdieren, maar de rug van zebra's is lang
niet zo sterk als die van paarden en ezels. Dit is dus nooit gelukt.

Deze jakhals heeft een lekker hapje te pakken, een struisvogeljong.

Karkas van een giraf.

Gnoes of wildebeesten.

Wegaanduiding in het park.

Wanneer onze magen beginnen te knorren rijden we naar een
picknickplaats. Een snelle taakverdeling zorgt ervoor dat in een
mum van tijd dit heerlijke eenpansgerecht op tafel staat.
Dit gerecht is een klassieker bij de Sunway Safari gidsen.
In Zuid-Afrika hadden we het ook al geproefd. We vragen Shadreck
naar de naam van dit gerecht. Blijkbaar is er geen naam voor.
Omdat er zes kleuren in het gerecht verwerkt zijn beslissen
we dat de naam van deze kos voortaan
"Suid-Afrikaanse vlag" is.

Na het eten rijden we terug het park in. We moeten er wel voor zorgen dat
we voor sunset het park verlaten hebben anders wacht ons een boete.

Onze namiddag game drive overtreft alle verwachtingen.
Wanneer we over een bruggetje rijden steekt Hans zijn kop even
buiten en kijkt hij recht in de ogen van deze leeuw.
Onze truck met open ramen is slechts enkele meters van het
dier verwijderd. In een oogwenk zitten we helemaal ingesloten
door andere voertuigen. Iedereen wil dit schouwspel van dichtbij
volgen.

De kop van dit mannetje met zijn golvende manen is van een
koninklijke klasse. Andere dieren vrezen Zijne Majesteit de Leeuw!
Sinds eeuwen is de leeuw het symbool van kracht, adel en trouw.
Hoeveel stenen en bronzen leeuwen houden niet de wacht bij
de ingang van talloze gebouwen.

Plots rolt zijn gebrul als een donder onze truck binnen.
We beleven enkele angstige momenten want we kunnen
werkelijk geen kant uit. Het is doodstil in de truck om
zeker geen aandacht van de leeuw te trekken. De adrenaline
stroomt door mijn lijf. Foto's nemen durf ik niet meer.
Uiteindelijk zoekt hij de schaduw onder de brug terug op
en kunnen wij weer iets luider ademhalen.

De volgende dag staat er weer een dagrit op het programma,
met een tussenstop bij de Hobameteoriet
Guy en Gerd zijn een uur vroeger opgestaan dan de rest van de
groep om ons te verrassen met lekkere pannenkoeken.
Om half acht hebben ze al een flinke stapel gebakken en
wij hoeven enkel maar aan te schuiven. 's Morgens in alle
vroegte buiten ontbijten.
 Voor deze momenten kom je naar Afrika!

Het is zo'n mooi zicht om deze twee mensen in het gouden licht
van de opkomende zon dit voor ons te zien doen. Een bewijs dat
de groepssfeer helemaal top is. We eten ons buikje helemaal
rond en zijn weer gewapend om de dag aan te vatten.

Tijdens de lange autorit komen we soms voorbij een kleine
nederzetting. Een handvol hutjes gemaakt van riet en klei.
Hier leven de mensen met bijna niets. Sommigen bieden
wat fruit aan om toch een beetje een inkomen te hebben.
Shadreck wil dat we weten wat er in die kommetjes ligt.
Hij kent dit vanuit zijn jeugd en wil er graag over vertellen.

Hij brengt twee vruchten mee en geeft er een interessante
uiteenzetting over.

Dit is de monkey orange. De vrucht heeft een harde
houten schil en diepgeel tot bruingeel vruchtvlees.
Als kleine jongetjes probeerden we elkaar te laten zien
wie het sterkste was of het meeste pijn kon verdragen.
Zo probeerden sommigen de harde schil te breken door
de vrucht tegen de elleboog kapot te slaan.

Anderen klopten de schil kapot tegen hun voorhoofd,
met dikwijls een bloedende hoofdwonde als gevolg.
Hier werd dan wat zand over gestreken wat het bloeden
moest doen stoppen en het genas wel weer.

Behalve het vruchtvlees zitten er ook veel platte
zaden in deze vrucht. De zaden zijn giftig en zorgen
voor diarree. Als er iemand is die graag op de pot
 zit vanavond die mag de zaden eens proeven -:) !!

Dit beeld staat mijlenver af van ons leven.
Zulke taferelen zetten je weer met beide 
voeten op de grond. Waar klagen wij soms over?

Dit lijkt op grote rode bonen. Alleen het vliesje kan zo gegeten
worden. De rest moet eerst geweekt worden voordat er een soort
pap van gemaakt kan worden.

Hier een monkey orange nog aan de boom.

Plots zien we een ossenslede voorbijkomen. Vroeger zag je
dit veel meer maar de regering besloot er een verbod op
in te stellen.Deze sleden vernietigden al het gras en zorgden
zo voor enorm veel erosie. Het is best confronterend om te
zien hoe de mensen hier nog moeten overleven. 

Op ongeveer 20 km van Grootfontein ligt de Hoba meteoriet.

De Hoba meteoriet werd in 1920 gevonden op een veld nabij
Grootfontein. Naar verluidt was de eigenaar van het veld met
een os aan het ploegen toen hij op een metalen voorwerp in de
grond stootte. De meteoriet weegt maar liefst 60 ton en is het
zwaarste uit de ruimte afkomstig metalen voorwerp dat ooit
op aarde gevonden is. Opvallend aan deze meteoriet is dat er zich
geen krater heeft gevormd, wat bij andere meteorieten wel zo is.

Mooie kleurrijke bloemen in de buurt van de meteoriet.

Ook deze citroenen groeiden er volop aan de bomen.

Als er geen toeristen zijn dan speelt het personeel een
gezelschapsspelletje. In een ver verleden zijn er stamhoofden
geweest die met dit spelletje ganse stukken grond hebben
verspeeld. Vandaag is de inzet minder spectaculair.
Morgen verlaten we het woestijnklimaat en rijden naar
de Caprivi strip in het Noordoosten .
Groetjes, Liliane