Namibië: Sesriem Canyon - Solitaire - Cape Cross Seal Reserve....

Na ons bezoek aan de Sossusvlei en Deadvlei rijden we door
naar de Sesriem Canyon. Deze 30 m diepe kloof ontstond
toen de Tsauchab zich een weg door het zachte kalksteen
baande.

De naam Sesriem slaat op de zes leren riemen die aan
elkaar geknoopt moesten worden om water uit de kloof
te kunnen scheppen.

Beneden is het koel en schaduwrijk. Het zijn
vooral duiven die zich hier in de rotswanden
hebben genesteld.

Het was een lange dag vandaag met heel veel
onvergetelijke indrukken. Namibië heeft onze
verwachtingen tot nu toe al helemaal overtroffen!

De volgende dag rijden we naar Swakopmund aan de Atlantische Oceaan.
Een bord langs de weg heet ons welkom in Solitaire.
Solitaire was een klein slaperig gat met enkel een benzinepomp
en een winkeltje/bakkerij. Totdat de Nederlander Ton van der Lee
hier in 1996 neerstreek. Hij bleef er drie jaar.

Onder zijn impuls kwamen er een café en een camping.
Tegenwoordig staat er een moderne lodge. Wat opvalt als
je hier aankomt zijn de vele autowrakken die hier overal
liggen. Het fijne weet ik er niet van maar ik vind ze wel
fotogeniek.

Ton van der Lee heeft een boek geschreven over zijn leven
in Solitaire. Ik had het gelezen voordat ik naar hier kwam
maar ik ga het zeker herlezen omdat ik nu zelf op al die
plekken ben geweest. 

Solitaire is al jaren bekend omwille van zijn appeltaart.
Het doet vreemd aan om in the middle of knowhere een
bakkerij op volle toeren te zien draaien. De toonbank ligt vol
met het lekkerste gebak. Allemaal vers gebakken.

Nu kan ik het zelf bevestigen. Nog nooit heb ik zo'n
lekkere appeltaart gegeten als deze in Solitaire. Nog
een beetje lauwwarm met lekkere grote stukken appel.
Super lekker!!
We moeten snel verder naar Swakopmund. Om 14u hebben
we daar een quadtocht door de zandduinen geboekt.

De volgende morgen rijden we naar het Cape Cross Seal Reserve.
 Een "papwiel" doet ons even stoppen op deze plek. Terwijl
de mannen het wiel vervangen werpen wij een eerste blik op de
Atlantische Oceaan. Zaten we de vorige dagen nog te puffen in de Sossusvlei
dan zitten we nu te bibberen van de kou. Het is hier zeker 15 graden
frisser dan gisteren.

Eén stap uit de truck en ons gehoor en onze reukzin worden
hier serieus op de proef gesteld. Duizenden pelsrobben die
tegen elkaar op liggen te brullen, het is me wat!
Om nog niet te spreken over de walgelijke geur die van hun
uitwerpselen voortkomt.

Een mannetje "bedient" tijdens de bronstijd een groep van
25 vrouwtjes en verliest gedurende deze periode heel wat
van zijn gewicht.

De drachtige vrouwtjes blijven in de kolonie achter en brengen hun
jong tijdig ter wereld, voordat de mannetjes het volgende jaar weer
terugkomen. Twee weken na de geboorte zijn de vrouwtjes alweer
vruchtbaar.

Je kan hier echt héél dicht bij de dieren komen. Er is slechts
een klein laag muurtje dat bezoekers en dieren gescheiden houdt. 

We blijven foto's maken totdat we een lichte misselijkheid
in onze maag gewaarworden. Hoogtijd om terug in de truck
te stappen.
Op naar Damaraland....
Groetjes, Liliane