Reflecties na mijn val...

 

Ondertussen zijn we 1 1/2 week verder na mijn zware valpartij.
Dacht ik de eerste dagen nog dat het om een zware verstuiking
ging (ik kon mijn vingers immers nog goed bewegen) dan draaide
dat toch helemaal anders uit. Nadat die lieve Floor mij erop wees
(zij heeft daar ervaring mee -:)) dat ik zo snel mogelijk foto's van
die pols moest laten nemen zat ik een uur later op de spoedafdeling
in het ziekenhuis. 

Er was wel degelijk een breuk te zien maar het was een "goeie" breuk.
Daarom werd besloten om mij 10 dagen een open gips te geven.
Vandaag ging ik op controle. Op de foto's zag men dat de breuk niet
verschoven was. Voorlopig was er wel nog geen kalkafzetting te zien. 
Het goeie nieuws was toch dat een operatie niet nodig was. Wat
een opluchting!!

Nu draag ik 4 weken een stevig gipsverband. Nadien volgt
er weer een controle. De dokter verwacht dat het gipsverband
er dan af mag en dat ik met een polsbeschermer verder kan
genezen.

Het eerste wat ik dacht was "Hoe ga ik in 's hemelsnaam de dagen
kunnen doorkomen zonder dat ik kan patchen?"
Ik was hier echt aan verslaafd. Geen dag ging hier voorbij of
ik had lapjes in mijn handen gehad.
Nu ik mij gedwongen rustig moest houden had ik tijd om eens te reflecteren
over de voorbije jaren. En dan bedoel ik vooral de manier waarop ik met mijn
hobby omging.
Begin jaren '90 ben ik gestart met een cursus patchwork. Al snel had
zich de patchworkmicrobe goed genesteld in mijn lichaam. Op het internet 
zocht ik naar meer informatie en zo kwam ik op de verschillende blogs terecht.
Heel inspirerend om te zien waar iedereen mee bezig was. Na lang aarzelen
ben ik in 2012 ook met een blog gestart. Het eerste jaar begonnen als een
365-dagen fotoproject (Frame of mind). Nadien is dit uitgegroeid tot
Frameless Mind. Een aantal jaren later leerde ik Pinterest en Instagram
kennen. Een onuitputtelijke inspiratiebron voor ons quiltmakers.
Het ene na het andere project werd hier ten huize opgestart. 
 Allemaal even leuk om te maken.
 Maar ik was een beetje te gulzig geworden wat mijn hobby betrof.
Dat begon mijn lichaam mij duidelijk te maken.

Ik was teveel bezig met die lapjes. Als de balans zoek is dan begint je lichaam
 te protesteren. Te lang doorwerken 's avonds zorgde voor slapeloze nachten.
Er zat teveel adrenaline in mijn lijf en in mijn hoofd bleef ik maar doordenken
over hoe ik dit of dat zou aanpakken. Ook mijn spieren begonnen te 
protesteren. Ik had altijd wel hier of daar een pijntje. Af en toe nam ik wel eens
een lapjespauze maar lang duurde die toch nooit. Ik kon zelfs niet meer genieten
van het lezen van een boek. Na tien bladzijden lezen trokken toch alweer die lapjes.
Totdat ik tien dagen geleden, tijdens het nemen van een foto, tegen de grond ging.

Nu er (gedwongen) rust is ipv onrust voel ik hoe positief mijn lichaam hierop
reageert. Al die spierpijntjes zijn verdwenen. Mijn nachtrust is spectaculair
verbeterd. Pas als het misgaat gaan die ogen open.
Zou ik mijn val nu als een cadeau moeten beschouwen?
Het is in ieder geval een flinke eye-opener geweest.
Ik hoop dat mijn pols volledig zal herstellen en dat ik mijn hobby
zonder problemen terug kan oppakken. Maar ik zal er zeker over waken
dat de balans veel beter in evenwicht blijft.
Het is pas als het mis gaat dat die ogen opengaan!!
Groetjes,
LILIANE

Pechvogel...

 

Behalve mijn vele quiltprojecten liggen hier ook nog een aantal 
borduurwerkjes te wachten op hun voltooiing. Bij het zoeken naar
iets bepaald zie ik altijd wel zo'n zakje liggen. 

Zo ook het zakje met het patroon van een antiek borduurlapje.

Het patroon komt uit een nummer van Ariadne. 

Wanneer ik de inhoud bekijk stel ik vast dat ik toch al halfweg ben
met dit project. Twee avondjes goed doorwerken en het werkje is klaar.
Soms begrijp ik niet waarom zulke zaken zijn blijven liggen!

Voor het inkaderen ga ik naar Kunsthandel Evens in Pelt.
Zoals steeds hebben ze ook nu weer prachtig werk afgeleverd.
Het is precies geworden zoals op de foto in het nummer van
Ariadne.

Wat ben ik blij met zo'n fijne vakman zo dicht in de buurt.

Alweer een werkje wat afgevinkt kan worden!!

Ik zit nog steeds in een goeie "hexagon"flow en daar haal ik dan
ook het maximum uit. 

Een volgende blok kan bij op de stapel reeds gemaakte blokken.

Ik steek veel tijd in het zoeken naar het juiste kleurenpalet voordat
ik aan een nieuw blok begin te naaien. Soms lukt dat vrij snel maar bij
dit blok ben ik er al uren mee bezig geweest. Totdat ik besluit om er 
eens een foto van te nemen. Soms helpt het om een blok vanaf een foto
te bekijken. Omdat ik een iets hoger standpunt wil gebruik ik mijn stoel
(met wieltjes) om op te staan. Ik heb dit al vaker gedaan maar altijd zéér
voorzichtig omdat ik me toch bewust ben van het hachelijke van zo'n
situatie. Deze keer is het echt mis gelopen. Nadat ik afgedrukt had verloor
ik mijn evenwicht en ben ik naar beneden gedonderd. Om mijn camera te
beschermen heb ik de zware val volledig opgevangen met mijn linker pols.
Met een zéér pijnlijke zware verstuiking als gevolg.
Voorlopig kan ik alleen maar rusten en hopen op een volledige
genezing! Fingers crossed (auwww)!

Enkele weken geleden was het prachtig herfstweer. Ideaal om
de vallei van de Abeek te gaan verkennen. Dit boek is een
prachtig naslagwerk over dit gebied!! Ik heb het gebruikt
als bron voor het schrijven van dit verslag.

We parkeren de auto aan de kerk van Ellikom. Een klein
stukje verder komen we op een pleintje waar deze route
vertrekt. Het is een route van ongeveer 20 km. We besluiten
om ze in twee delen op te splitsen. We volgen het onderste
symbool van de watermolen.

Altijd een prachtig zicht zo'n plantenkwekerij!

De Dorpermolen is de eerste van de 28 molens die hun kracht
haalden uit het water van de Abeek. De zakken met koren of
vers gemalen bloem hebben plaats moeten ruimen voor een
gezellige horecazaak.

De moleninrichting dient nu enkel als decoratief item.

Overal waar men gaat langs Vlaamse wegen,
komt men kapelletjes of kruisbeelden tegen.

Wat is het toch fijn wandelen wanneer de weg zo goed is aangegeven!
Nog steeds op het juiste pad.

Soms zien we dat het molenrad werd verwijderd en rest er
alleen nog de stuw.

Maar het blijft nog steeds een mooie site.

De boeren zijn druk bezig met het binnenhalen van de oogst.

Even voor vakantiepark Erperheide wandelen we langs rietvelden.
De rietvelden zijn een gastvrije biotoop voor tal van dieren en
planten.

Het is lang geleden maar hier spot ik nog eens een pareidolia.
(ik heb daar in het verleden nog over geschreven)

Wat een prachtig seizoen is de herfst toch!
Natuurpunt heeft ervoor gezorgd dat er op een drietal
plaatsen wandelbruggen zijn aangelegd over de Abeek.
Zo wordt dit mooie gebied ontsloten voor de avontuurlijke
wandelaar.

Wanneer we de Hoogmolen bereiken zijn we bijna terug bij ons vertrekpunt.
Ook dit is nu een horecazaak geworden.

De volgende keer trekken we weer onze stevige wandelschoenen 
aan voor het tweede deel van deze prachtige 
vallei van de Abeek wandeling.
Ondertussen hoop ik op een snel herstel zodat ook de
lapjes weer aan bod kunnen komen in een volgend blogje!
Groetjes,
LILIANE