Dag 451

Gisteren scheen op vele plaatsen de zon.
Bij ons zag het er echter zo uit.

Erwtensoep

De grond is overtrokken
met dikke mist als met een doek
die stiekem toedekt wat ik zoek
het blijft mijn oog onttrokken.

Geen windje kust mijn kaken
het lijkt een echte erwtensoep
waarin gesmoord wordt elk geroep
al klonk het van de daken.

Waar ik ook kijk, gordijnen
van grijze mist en vuile damp
waardoor geen enkel hemellamp
de weg vindt met haar schijnen.

Bij nacht zien ogen sterren
die wenkend aan de hemel staan
maar nu is 't licht gans uitgegaan
hoe ook we d'ogen sperren.

De bomen, half verdwenen
half zichtbaar, staan verstijfd en stom
met hun muisgrijze mantel om
in 't natte gras te wenen.

De wereld mist de stralen
die 't schone met hun zonneschijn
beneden schoner nog doen zijn
waar ook ze nederdalen.

Ze treurt..... en in de lanen
waar 'k vroeger lindebloesem rook
en 't vlijtig bijtje binnendook
is nu 't getik van tranen.

Dat 't schaduw was...... of wolken
met blauwe plekjes hier en daar!
Maar neen, 't is niets dan nevel maar
geen windje dat wil kolken.

'k Verlang en zit te stampen
naar iets waar troost voor mij in is
'k verfoei, o nevelindustrie
je geur van rotte dampen.

Dat 't weergaloze wonder
die sluier vlug oplichten wil
waaronder ik van koude ril
o zon, schijn tot hieronder!

Mathieu Gijbels