Voorbijgevlogen...

Na het verslag over onze tocht naar Santiago de Compostella
heb ik een kleine blogpauze ingelast. Er gebeurde wel van alles
maar de zin om te bloggen was er even niet. 
In dit blogje wil ik terug aansluiten bij waar ik toen gebleven was.
Nog maar net terug van onze wandeltocht of we mochten de
97-ste verjaardag van mijn schoonmoeder vieren.

 

Wat blijft ze toch kranig en alert voor haar hoge leeftijd.
Haar dagen vult ze met wat huishoudelijke taakjes,
het lezen van de krant en vooral kruiswoordraadsels oplossen.
Regelmatig komt er bezoek waar ze dan graag nog
een kaartje mee legt. 

Het is een traditie dat de kleinkinderen en de
achterkleinkinderen grappige en persoonlijke 
verjaardagswensen voor oma meebrengen.
Zie oma eens genieten bij het beluisteren van al die
mooie woorden aan haar gericht. Ze wordt dan ook
echt op handen gedragen door al die afstammelingen
van haar!

Van het ene verjaardagsfeest naar het andere.
Tijdens ons jaarlijkse familieweekend vierden we
de 1-ste verjaardag van onze kleine Gloria.

Vorig jaar was ze amper 10 dagen oud toen ze al mee op
familieweekend ging. 
Het liedje "Lang zal ze leven in de Gloria" werd deze keer
nog net iets enthousiaster gezongen!

Huisje Knus in Zulte was de perfecte bestemming voor een
zalig lang familieweekend. Jammer dat deze dagen zo snel voorbij
gaan. Nu is het weer uitkijken naar ons weekend in 2026.

Dat ik een grote fan ben van de Grote Routepaden dat is
geen geheim meer denk ik. Het begon allemaal met de
nieuwe kust-GR. 103 km van De Panne tot Het Zwin.
Van de Franse tot de Nederlandse grens. Af en toe over
het strand, maar vooral over duinen en binnenpaden.
Dat deze route kan gelopen worden door de inzet van
vele vrijwilligers is toch iets om even bij stil te staan.

Wij wandelaars hoeven maar de stickertjes te volgen maar
die stickertjes moeten wel allemaal aangebracht worden.
Per kilometer zijn er zo'n 50, 60 tot zelfs 100 stickers
nodig voor beide wandelrichtingen. Voor deze kust-GR
komt dat neer op 10.000 stickers.
Deze zomer hebben Paul en ik weer een stukje verder
gewandeld op deze GR-route.
We vertrokken in Oostende waar de Ensorboot ons
van de Westeroever naar de Oosteroever bracht.

Via Fort Napoleon lopen we naar Bredene, De Haan,
Wenduine om tenslotte aan te komen in Blankenberge.

De bekende Oostendse vuurtoren op Oosteroever.

Zo fijn om weer de vertrouwde stickers te kunnen volgen.
We verlaten Oostende en komen aan op het strand van Bredene.

Bredene heeft als enige Vlaamse kustgemeente geen
zeedijk. Hier gaat het strand direct over in de duinen.
Achter deze duinen begint pas de bebouwing.
Hier dus geen appartementen met zicht op zee.

Wanneer we De Haan naderen wandelen we vele
kilometers door de Duinbossen. Deze strekken zich
uit tot Wenduine. Toch een vreemde ervaring om
zo dicht bij de zee door bosgebied te wandelen.

Ongeveer halfweg op onze route ligt De Haan.
Dit is zeker de meest authentieke gemeente langs
de Vlaamse kust. Het tramstation is hét "uithangbord"
en één van de belangrijkste monumenten.

In tegenstelling tot de andere badplaatsen aan de
Belgische kust is hoogbouw van meer dan vijf
verdiepingen in De Haan- Centrum verboden.

We verlaten De Haan en wandelen verder richting
Wenduine. In de verte zien we het rode dak van de 
Spioenkop al opduiken.

De Spioenkop is ongetwijfeld één van de meest
romantische plekjes aan zee. De ligging op 31 meter
boven de zeespiegel zorgt voor unieke panoramazichten.

Deze duintop werd al sinds de 18de eeuw als
observatiepost gebruikt voor militaire doeleinden
en als douanepost. Het duin met paviljoen dankt
zijn naam aan de overwinning van de Boeren
op de Engelsen tijdens de Zuid-Afrikaanse
vrijheidsoorlog in 1900, bij Spioenkop in Natal,
Zuid-Afrika.

We verlaten de Spioenkop en dalen af naar het strand 
om verder te wandelen richting Wenduine.

Op de dijk van Wenduine zien we het kunstwerk
"Vrouw in cirkel". Dit beeld komt prachtig tot zijn
recht bij zonsondergang.

Toch fijn dat je via deze GR-route alle kustgemeenten
aandoet. Deze zeedijk is toch weer anders dan
hoe wij ze kennen in Koksijde. Deze bestrating gaf
een erg leuk effect net zoals de zitbankjes eromheen.

We laten Wenduine achter ons en stappen verder 
richting ons einddoel Blankenberge.

Na 24 km stappen bereiken we Blankenberge.
Wat hebben we weer genoten van deze mooie tocht.
Nu rest ons nog het laatste deel van de kust-GR te 
wandelen nl. van Blankenberge tot Het Zwin.

Wanneer de meisjes aan zee zijn dan laten ze steevast 
kraaltjes invlechten. Dat zo'n wachtrij soms erg lang kan 
zijn dat nemen ze er maar al te graag bij. Zo, Rosalie is klaar.
Nu zusje Juliette en nichtje Stella nog.

In augustus waren we te gast op het burgerlijk huwelijk
van ons peter- en meterkind Melanie.
Na 5 jaar in München te hebben gewoond zijn ze
terug naar België gekomen. Hun terugkeer hebben ze
meteen bezegeld met een huwelijk. 

Onze jaarlijkse zussenfietstocht bracht ons
dit jaar naar Helmond en omgeving.
Natuurlijk kon een bezoekje aan Nuenen niet
ontbreken. Hier liet Vincent Van Gogh zich
inspireren toen hij hier van 1883 tot 1885 woonde.

In het Van Gogh Village Museum kom je daar
alles over te weten.

Dit beeld is gemaakt naar één van zijn beroemste
werken "De aardappeleters".

Het Van Gogh kerkje in Nuenen is onlosmakelijk
verbonden met Vincent Van Gogh.
Zijn vader was hier predikant. Hij heeft het kerkje
meerdere malen geschilderd.

Dit soort huisjes zie je veel terug in het werk van de schilder.

Geen idee meer waar dit was maar het was een rustig strandje
om even te pauzeren. Ik herinner me wel nog dat er in de buurt
een palingrokerij lag. Daar hebben we een terrasje gedaan.
Toen we zelf roken naar gerookte paling werd het tijd om
verder te fietsen.

Half september gaan we weer een weekje quilten aan zee.
Om daar goed te kunnen doorwerken moeten nu de
voorbereidingen gebeuren.

Vele blokjes voor mijn variahex project worden voorbereid.

Altijd benieuwd of de geselecteerde stofjes het goed doen
bij elkaar.

Eentje in blauwtinten. Doet me wat aan de zee denken.

Tijdens de vakantie kreeg ik deze foto doorgestuurd van onze zoon.
" Groetjes vanuit Aubazine. Leuk weetje; Coco Chanel heeft haar
jeugd doorgebracht in dit klooster......"
Getriggerd door dit bericht ging ik in onze bib. op zoek naar boeken
over Coco Chanel.
Gabrielle Bonheur Chanel werd op 19 augustus 1883 geboren
in een arm gezin op het platteland in Frankrijk.
Toen ze 12 jaar was overleed haar moeder aan bronchitis.
Gabrielle werd met haar zusjes naar een klooster in Aubazine
gestuurd. Hier leerde ze met naald en draad omgaan.

Het paradepaardje van Chanels modehuis was de Chanel no.5.
Dit parfum werd in mei 1921 voor het eerst uitgebracht en werd
het populairste parfum ter wereld. Het was het eerste parfum
dat kunstmatig gefabriceerd werd en niet naar bloemen rook.
Tot op de dag van vandaag is Chanel no.5 een zéér populair
parfum. 

Er hing echter ook een minder fraai luchtje rond Coco Chanel.
Zo zou ze tijdens WO II voor de Duitsers hebben gewerkt.
Ze reisde in opdracht van de Duitse geheime dienst naar Spanje
en Portugal om spionnen te rekruteren.
Na de oorlog werd ze gearresteerd op verdenking van collaboratie.
Maar enkele uren later stond ze, wegens gebrek aan bewijs, weer
op vrije voeten.
Zo, dit was het voor deze keer. Wanneer er inspiratie genoeg is voor een
volgend blogje dan zullen jullie dat hier zeker zien verschijnen.
Lieve groet,
Liliane

Buen camino (7)...

 

Vandaag trekken we voor de laatste keer onze wandelschoenen aan
want straks komen we aan in Santiago de Compostella.
Na het ontbijtbuffet vertrekt de bus naar de kerk Escravitude,
onze vertrekplaats voor vandaag. Nog een laatste keer wil ik van
alles genieten o.a. van geveltjes zoals dit hier.

Het zonnetje laat ons in de steek. De laatste 19 km leggen
we af in de miezerige regen met af en toe een opklaring.
We hebben de spirituele route verlaten en wandelen nu
weer op de officiële route. Dat merken we aan het aantal
pelgrims die allemaal richting het einddoel lopen.

Iets voor het middaguur komen we aan in het centrum
van Santiago. 

Grote groepen pelgrims zuigen je als het ware mee richting
het Praza del Obradoiro. Dit is het grote plein voor de kathedraal.
Maar eerst lopen we nog onder de toegangspoort door met de
bekende doedelzakspeler die de aankomende pelgrims verwelkomt.

Men denkt wel eens dat dit Schotse doedelzakspelers zijn.
Maar neen, ook Galicië heeft zijn typische doedelzak, La Gaita.
Er is wel een link met de Ieren en de Schotten want het heeft te
maken met het Keltische verleden van Galicië.

Dit is dan het plein waar op sommige dagen meer dan 4000 pelgrims aankomen.
Dit plein is het podium van de stad. Het wemelt er van toeristen, straatverkopers,
straatmuzikanten, studenten maar vooral ook pelgrims.
Dit is een plein dat zindert van de emoties. Héél begrijpelijk wanneer de pelgrim
na een lange, soms moeilijke pelgrimstocht eindelijk zijn einddoel heeft bereikt.
Hier hoor je vreugdekreten, zie je tranen vloeien. Even uitgeput als ontroerd
zitten velen op het plein naar de imposante gevel van de kathedraal te kijken.

Deze indrukwekkende kathedraal rijst boven alles en iedereen
uit, met majestueuze torens die regelrecht naar de hemel wijzen.
De elegante torens vormen het kader voor het midden van
de gevel, die doet denken aan een monumentaal altaarstuk.
Van hoog boven (midden) begroet de apostel Jacobus,
gekleed als pelgrim, de gelovigen.

Ondertussen is iedereen van de groep aangekomen en wenst
iedereen iedereen proficiat. Aan Geert zijn gezicht te zien staat
hier een tevreden reisleider. Tevreden omdat alles zo vlot en
zonder problemen verlopen is.

Het eerste wat je na aankomst doet is het afhalen van je
compostela. Dit is het officiële kerkelijke document waarmee
het kapittel van de kathedraal van Santiago de Compostella
formeel bevestigt dat een pelgrim de pelgrimstocht naar
Santiago de Compostella heeft voltooid.
Voor een compostela moet je de laatste 100 km te voet afgelegd
hebben of de laatste 200 km met de fiets.
In principe heb je als bewijs twee stempels per dag nodig.
Als dat allemaal in orde is dan krijg je je document.
Jaarlijks komen er ongeveer 450.000 pelgrims aan.

De volgende dag hebben we een vrije dag in de stad.
Het is zondag en we gaan op tijd naar de kathedraal
voor de pelgrimsmis. We lopen via het Plaza de Praterias
naar de ingang van de kathedraal. Dit was het plein van de
vroegere zilverbewerkers met in het midden een fontein met
steigerende paarden.

Dit is het hoofdaltaar van de kathedraal. Je staat werkelijk
versteld van dit prachtige werk in Spaanse barok.
Achter het hoofdaltaar bevindt zich de Porta Santa of
Heilige Deur. Dit is een speciale deur in een kerk die alleen 
tijdens een Heilig Jaar geopend wordt. In deze kathedraal
bevindt de Porta Santa zich dus achter het hoofdaltaar, maar in
andere kerken zoals de Sint-Pietersbasiliek in Rome, is de
Porta Santa een andere ingang die zich aan de zijkant
van de basiliek bevindt.
De jaren waarin 25 juli, de naamdag van de apostel Jacobus, op
een zondag valt, is er sprake van een Heilig Jaar.

Naast het graf van de Heilige Jacobus is de Botafumeiro een
andere bezienswaardigheid in deze kathedraal.
Je weet nooit op voorhand of het vat zal zwieren op het
einde van de mis. De Botafumeiro is het grootste wierookvat
ter wereld. het is 1,5 m hoog en weegt 53 kg.
Er zijn 8 tiraboleiros of touwtrekkers nodig
om het vat aan het slingeren te krijgen.
Het vat gaat tot 20 m hoog en op het hoogtepunt haalt
het een snelheid van 70 km/u.

In de middeleeuwen kwamen de pelgrims na maanden
stappen ongewassen de kathedraal binnen. Om de
stank in de kathedraal wat te verdoezelen werd deze
wierook gebruikt. Wanneer we op het einde van de dienst
de 8 mannen in hun bordeauxkleurige mantels zien
binnenkomen dan weten we dat we het geluk hebben
om het vat te zien zwieren. Toch een hele belevenis!

En zo kwam er een einde aan onze camino.
We hebben een P*R*A*C*H*T*I*G*E camino gelopen.
De lange wandelingen doorheen de mooiste landschappen
gaven zo'n ongelooflijke mentale rust. De dagelijkse tochten van 
meer dan 20 km waren een uitdaging en we waren helemaal
niet zeker of ons dat wel zou lukken. Maar telkens heel vlot
de eindmeet halen gaf ons een gevoel van trots en voldoening.
De camino zorgt ook voor een gevoel van broederschap, waar
mensen elkaar ontmoeten, verhalen delen en steun vinden.
Prachtig waren ook de vele kerken en kloosters die we bezocht
hebben. Ze gaven ons niet alleen een inkijk in de rijke geschiedenis
en architectuur van de streek, maar ze zijn ook van belang
voor de spirituele ervaring van de pelgrims.

Dit was één van de mooiste weken uit mijn leven.
Ongetwijfeld zullen we de bekende schelp nog gaan
tegenkomen. Dan gaan we zeker tegen mekaar zeggen:
"Weet je nog die mooie dagen op de camino"

Aan alle bezoekers van dit blog. Fijn dat jullie de voorbije
dagen reisgezel waren op de camino. Hopelijk hebben jullie
ervan genoten en misschien heeft het jullie wel geïnspireerd.
Lieve groet,
Liliane
(Bronnen: Galicië, het best bewaarde geheim. Marielle Saegaert
Compostela, compleet handboek van Geert reizen
Spanje noord en de Jacobsroute, wereldreisgids anwb)