Quilten aan zee...

 

Onze jaarlijkse "Quilten aan zee" week zit er weer op.
Omdat het zonnetje volop scheen hebben we veel tijd
 buiten doorgebracht. Daarom dat ik héél weinig foto's
van onze quiltactiviteiten kan laten zien.
Deze foto is van een jaar geleden. De cirkels van MJeanne.

Dit jaar heeft ze de laatste cirkels op de randen geappliqueerd. 
 Nog wat laatste instructies over hoe nu juist
een hoek in verstek genaaid moet worden en daarna was
de top klaar.

Om een foto van de quilt te maken stel ik voor om naar
het meest Westelijke punt van onze kustlijn te gaan.
Op de grens met Frankrijk ligt dit Westerpunt.

Het is een unieke ringvormige trap waardoor je je wandeling
niet moet onderbreken om van het uitzicht te genieten.
Of je nu van De Panne komt of vanuit Frankrijk, je beklimt
de trap en wandelt nadien in de juiste richting weer verder.

Kijk eens hoe mooi de quilttop uitkomt tegen deze achtergrond.

Ik heb enkele van deze blokken gemaakt. Omdat ik het risico niet
wou lopen dat de wind met mijn blokken aan de haal zou gaan
heb ik ze thuis maar op de foto gezet. Deze blokken vormen
de boven- en onderkant van mijn rode wiebertjes quilt. Nu met
de juiste rode stof!

We hebben ook de tijd genomen om te genieten van een
heerlijke aperitief.

Of van deze lekkere verwenkoffie in het casino van Middelkerke.

Op zondag brachten we een bezoek aan Ieper.
Hier was weer van alles te beleven. De aankomst van de
"In Flanders Fields Marathon", een kunstenmarkt, koopzondag enz.

Mooi uithangbord!

Geen gebrek aan fietsroutes in de omgeving van Ieper.
Vooral de "Vredefietsroute" is zéér de moeite waard!
Je passeert langs héél wat WO I - sites. Indrukwekkend!

Naar aanleiding van mijn vorige boekbespreking "Een losse draad"
moest ik een bezoek brengen aan de St George's Memorial Church Ypres.
Deze kerk werd opgericht na WO I ten dienste van de vele Britten die
na WO I in Ieper en omgeving waren achtergebleven. En voor de
grote aantallen bedevaarders die Ieper aandeden.

Zo heb ik de knielkussens, sneller dan verwacht, eens van
dichtbij kunnen bekijken.

Wanneer je met een camera rondloopt probeer je altijd
speciale zaken te spotten. Tijdens een wandeling door
De Panne viel me dit bijzondere lettertype op.
Als ik zo'n prachtige letters zie dan wil ik daar graag meer
over weten. De naam, ontwerper, waar en wanneer werd dit
type gebruikt enz...

Hier nog enkele voorbeelden.

Hoelang nog voordat de sloophamer hier z'n werk zal doen?

Hier zijn we op weg naar Oostduinkerke.
Op het strand staat "The Herring" een 
kunstwerk dat deel uitmaakt van het kunstenproject
Beaufort.
Tijdens WO II kon de Westkust overleven dankzij
een ongewoon rijke haringvangst. Het beste 
haringjaar ooit was de winter van 1942-1943.
Er spoelde toen zoveel haring aan dat men die
met de blote hand kon opscheppen.

Ons doel was een bezoek aan het vernieuwde visserij museum.

Op 12 februari 1989 spoelde een potvis aan op het strand
van Oostduinkerke. Hij kreeg de naam Valentijn.
Hij werd begraven op de abdijsite Ten Bogaerde in Koksijde.
In 2019 werd de potvis terug opgegraven.

Na vijf jaar hangt het skelet nu in een splinternieuwe zaal
van het visserij museum.

We hadden ook het geluk om het 3-jaarlijkse evenement
Koket Koksijde te kunnen bezoeken.

Belgische en internationale floristenteams brachten er met
meesterlijke bloemcreaties hulde aan Paul Delvaux, 30 jaar
na het overlijden van deze Belgische kunstschilder.

Treinen waren van kindsbeen af een passie voor de kunstschilder.

De blikvanger was een stuk spoorweg bekleed met 
 misschien wel enkele duizenden bloemen.

Zéér indrukwekkend!!

Dit is de stand van de varia- hex quilt tot nu toe.
Een eerste mogelijke lay out van de blokken zie je hier.

Dit is de lay out volgens de originele quilt.
Naargelang het aantal blokken toeneemt zal ik
kunnen beslissen welke lay out me het meest kan bekoren.

Dit boek las ik vorige maand.
Het duurde even voordat ik in dit WO II verhaal zat.
Liefde, haat, verraad zijn thema's die in dit soort boeken
altijd terugkomen.
Wat ik bijzonder vond aan dit boek was dat
Allach-porselein en het nevenkamp
Porzellanmanufactur Allach
in Dachau echt hebben bestaan.
Ik wist niet dat deze fabriek en z'n beeldjes van zo'n groot
belang waren en zo'n prestige hadden voor de legerleiding
ten tijde van de oorlog.
Zo zijn we weer helemaal bijgepraat.
Fijn dat jullie weer gezellig kwamen meelezen.
Wanneer er weer voldoende inspiratie is voor een nieuw blogje
dan zullen jullie dat wel weer zien verschijnen.
Lieve groet,
Liliane

Genieten van de zomerse dagen...

Ik begin deze blogpost met een tweede boek van Tracy Chevalier
dat ik in augustus las.
Engeland 1932. De gevolgen van WO I zijn nog altijd
voelbaar. Violet Speedwell verloor zowel haar broer als haar
verloofde in de oorlog en wordt gezien als een "overtollige vrouw".
Het fenomeen "overtollige vrouwen" waren zij die tijdens WO I
hun verloofden verloren en door een tekort aan mannen niet in
staat waren alsnog te huwen.
Wanneer Violet naar Winchester verhuist sluit ze zich aan bij
de borduursters, een groep vrouwen die de knielkussens voor
de kathedraal maken........
Een losse draad is een verhaal over vriendschap en liefde en
over een vrouw die haar eigen weg wil gaan.

Tijdens het lezen van het boek dacht ik me te herinneren dat
we ergens in de jaren 90 een bezoek hebben gebracht aan
Winchester. Na wat speurwerk in de fotoalbums kwam ik deze
informatiefolders tegen.

Toch leuk om deze informatie over de stad bij de hand te hebben 
tijdens het lezen van het boek.

 

(Foto gekregen van mijn quiltmaatje Krista. Zij heeft deze
genomen in Exeter)
De eerste "kneelers" of knielkussens werden in 1931 gemaakt
voor de kapel in het bisschoppelijk paleis in Winchester.
Twee vrouwen die centraal stonden in het Winchester project
waren Louisa Pesel, die het team van brodeuses of
borduursters begeleidde, en Sybil Blunt die
de borduurpatronen ontwierp. 

(foto: Krista)
Het was een enorme onderneming.
 De lijst van naaisters in de
kathedraalbibliotheek is een vier meter lange verlichte
registratie van de namen van meer dan 800 mensen
die deelnamen.
Het borduurwerk en de ontwerpen waren van zo'n hoog
niveau dat koningin Mary Winchester bezocht met als
enige doel het werk van de borduursters te zien.

(foto: Krista)
In een interview zegt Tracy Chevalier:
"Het bezoeken van een kathedraal doet iets met mij.
Er zijn tal van prachtige objecten te vinden, maar dit
zijn de enige die door vrouwen zijn vervaardigd."

(Foto: Krista)
Het werk van Pesel en Blunt staat officieel bekend als de
Winchester-stijl. 
Ondertussen begon het maken van zit- en knielkussens voor
kathedralen en kerken zich te verspreiden. Na een onderbreking 
tijdens WO II zorgde de kroning van koningin Elizabeth voor een
hernieuwde interesse.
Knielkussens vertellen vaak het verhaal van een gemeenschap,
van huizen in het dorp en hun families. Gans de sociale
geschiedenis is op knielkussens vastgelegd.

Op deze foto zie je Louisa Pesel borduurles geven aan mannen.
Veel mannen waren na WO I getraumatiseerd en konden
niet over hun gevoelens en verdriet praten.
Na WO I hadden vele ontwerpen voor deze kussens de
oorlog of gesneuvelde soldaten als thema.
Door het borduren van deze kussens waren deze mannen
in staat om hun oorlogsverleden te verwerken en hun 
gesneuvelde kameraden te eren.

Tijdens een bezoek aan "Friends of Winchester Cathedral"
bekeek Tracy Chevalier de complete set van de originele
tekeningen van Pesel en Blunt uit de jaren dertig.
Daaronder bevond zich ook een tekening die nooit is gemaakt.
Op de tekening stonden de namen van drie beroemde
Hampshire-vrouwen afgebeeld nl. Florence Nightingale -
Jane Austen en Charlotte Yonge.

Met een flinke financiële donatie van mevrouw Chevalier
hebben de huidige kathedraalborduursters dit kussen afgerond
in een nieuw ontwerp.
Op tijd voor de 250ste verjaardag van Jane Austens geboorte
volgend jaar. Austen ligt begraven in de kathedraal
van Winchester.
(Bron: Church Times by Bruce Parker)

 

Exact 20 jaar geleden kwam één van ons op het idee om eens
een driedaagse fietstocht te organiseren met de 4 zussen en 
de schoonzus.
Het bleek een schot in de roos want enkel corona heeft ooit voor
een onderbreking in deze traditie gezorgd.

En zo stapten we dinsdagmorgen in de auto om
naar onze uitvalsbasis Aarschot te vertrekken.
De eerste dag fietsen we langs deze Maagdentoren
in Zichem.

We beklimmen de 122 treden die ons naar het uitkijkplatform brengen.
We hebben een prachtig uitzicht op de omgeving en
kunnen in de verte de plaatsen zien liggen waar we nog halt gaan 
houden.

Wanneer we op onze tocht bij een schoonbroer van de
Leentjesfamilie passeren dan gaan we daar eerst gezellig
op bezoek. Niet te lang want we moeten nog héél wat
kilometers fietsen.

Hier komen we aan bij de basiliek van Scherpenheuvel.
Een zéér gekend bedevaartsoord waar menig pelgrim
er een lange voettocht op heeft zitten voordat hij hier
de mis zal bijwonen.

Ondertussen komen we aan bij de abdij van Averbode.
Kaas en bier zorgen voor veel plezier!

Wanneer je in deze buurt fietst is een bezoek aan de
Vlooybergtoren in Tielt-Winge een must.

Wat een knap staaltje architectuur is deze
zwevende trap!

De volgende dag fietsen we richting Leuven.
Langs de Leuvense vaart in Wijgmaal zien we de
witte Remytoren liggen. Dit is Belgisch industrieel erfgoed.
Hier werden vanaf 1855 rijstkorrels vermalen tot
rijstzetmeel. Dit natuurlijke stijfsel wordt sinds de
19de eeuw vooral gebruikt om textiel te verzorgen.

In het pakje Remy Royal Stijfsel herken je tot op
vandaag nog steeds de kenmerkende stijl van dit 
Belgische icoon!

Nu we toch in Leuven zijn willen we graag eens een kijkje
gaan nemen bij de beroemdste kok van Vlaanderen
Jeroen Meus. Jammer genoeg zijn er geen opnames vandaag
en missen we een glimp van onze favoriete kok.

Dat was zonder mijn schoonbroer Rik gerekend 
die daar snel een mouw aan wist te passen!!

De laatste dag fietsen we naar Mechelen.
Om deze driedaagse fietstocht af te sluiten
komen onze mannen naar Aarschot om samen 
te dineren. Tijdens het gesprek aan tafel vraagt
één van de mannen hoeveel punten we deze
fietstocht geven.
15 op 10 zegt onze jongste zus!
Als je bedenkt dat we dit al 20 jaar doen dan
kan je niet anders dan daar een uitzonderlijk hoog 
cijfer aan geven. We hebben tijdens al die tochten
al zoveel meegemaakt dat het ophalen van 
herinneringen garant staat voor vele uurtjes
lachen tot we er buikpijn van hebben.
Dat we deze traditie nog lang mogen voortzetten....
Lieve groet en tot blogs!
Liliane