Van de hak op de tak....

Leven ten tijde van Corona.
 Weken zijn ondertussen al 2 maanden geworden.
Maanden waarin er, behalve in ons kot blijven, weinig te
beleven viel. Maar als dat kot toevallig een Quilthuys is dan
valt zo'n lockdown nog reuze mee. Iedere dag worden er hier
dozen, laden, kasten opengedaan, dichtgedaan, opgeruimd
of herschikt. Zo heb ik dit stapeltje miniquiltjes opgevouwen
en een plaatsje gegeven in deze vitrinekast.
Mooi toch?

Van de miniquiltjes naar de boeken die ik in dit verband heb
is maar één plank lager in die kast. Binnen de kortste keren zit
ik weer met mijn neus in deze boeken en is een nieuw project
snel opgestart.

Mijn oog valt op dit quiltje. Héél eenvoudig maar daarom
zo ontroerend mooi. Mijn doel is vooral om door de juiste
stofkeuze dit voorbeeld zo goed mogelijk te benaderen.

Eén malletje is slechts nodig om dit quiltje te maken.

Vorige week zaterdag was het quiltje klaar. Omdat ik die dag
toch bij mijn schoonmoeder moest zijn neem ik het quiltje
mee om er daar enkele foto's van te nemen.

Tijdens het handquilten zag ik tot mijn verbazing dat
er één blokje verkeerd zat. Toch straf dat die fout erin
geslopen is terwijl ik zo dikwijls vanop een afstand
naar de kleurverdeling heb zitten kijken.

Ik had zaterdag een goede reden om bij mijn schoonmoeder
op bezoek te gaan. Ze werd die dag namelijk 92 jaar.

Hoe anders is deze verjaardag verlopen in tegenstelling tot het
geweldige familieweekend dat we twee jaar geleden hadden ter
gelegenheid van haar 90ste verjaardag.

Maar de Leentjes zouden de Leentjes niet zijn als er toch niet
een manier zou gezocht worden om op de dag van Oma haar
verjaardag iedereen te ontmoeten. Dankzij Sarah & Simon hebben
we zaterdag Oma's verjaardagsquiz gespeeld. Een geweldig
initiatief dat duidelijk maakte hoe groot de verbondenheid in
onze familie is. Hartverwarmend in deze coronatijden.

Gisteren gaf de regering groen licht aan grootouders beneden
de 65 jaar om hun kleinkinderen terug op te vangen.
Zo kwam het dat deze drie (b)engeltjes vandaag volop
genoten hebben van een zalige maandag/omidag.

Als er iets is wat ik de voorbije twee maanden héél hard gemist heb
dan waren het wel de wekelijkse fotomomenten met de kleintjes.
De gezichtjes waren vandaag zó blij en gelukkig dat dit gemis
al helemaal is gecompenseerd. 

Van het ene gezicht naar het andere......
Laatst hoorde ik op de radio vertellen dat in deze
coronatijden mensen meer gezichten beginnen zien in
gewone voorwerpen de zogenaamde pareidolia.
Dat zou ermee te maken hebben dat mensen tijdens
deze lockdown periode snakken naar sociale contacten.
Wie mijn blog al langer volgt weet dat ik over dit fenomeen
nog geschreven heb. Ik ben er ook altijd naar op zoek.
Deze heb ik vorige zomer gezien tijdens ons bezoek aan
het Hooge Crater museum in Ieper.

Deze zag ik enkele weken geleden tijdens een wandeling
in het bos.

Vier jaar geleden hadden we hier ten huize een bruiloft.
Daar heb ik toen een vlaggenslinger voor gemaakt. Om
deze slinger onder de pergola te bevestigen heb ik toen
op enkele plaatsen plakband gebruikt. Toen ik vorige week
deze baren aan't afwassen was zag ik een restant van de
gebruikte plakband zitten. Dit is met stip de "liefste"
pareidolia die ik tot nog toe gespot heb!

Het probleem bij veel quiltmakers is de grote stapel
tops die liggen te wachten om gequilt te worden.
Bij mij is dat niet anders. Eén van de redenen waarom
die stapel zo groot is is waarschijnlijk omdat het met
de hand quilten van zo'n grote quilt nogal belastend
voor het lichaam is. Vele spieren worden zwaar belast
tijdens deze grote klus. Nek, schouders, polsen, vingers overal
voel ik een grote spanning tijdens het quilten. Wil ik me
door deze stapel heen werken dan moet ik echt op een
meer ontspannen manier leren quilten.

Naast een naaikamer heb ik nu ook een quiltkamer ingericht.
Doordat ik de quilt waar ik aan werk nu kan laten liggen spring
ik hier al eens sneller binnen om een blokje te quilten. En achter
mijn rug ligt die stapel quilts waarvan ik het gevoel heb dat ze mij
met priemende ogen zitten aan te kijken om toch maar aan de beurt
te mogen komen. 

Het ziet er naar uit dat mijn nieuwe strategie blijkt te werken.
Dat zal ook nodig zijn want ik had de stapel nog te quilten tops
op kleur gesorteerd -:) Dit waren de lichte kleuren. 
De donkere stapel ligt terug in de kast. Te veel priemende ogen
kunnen ook verlammend werken!!
Het was wel van de hak op de tak maar ik ben weer helemaal bijgepraat.
Tot een volgende keer! 
Groetjes Liliane