Daar is de lente...

 

Gisteren is de lente begonnen en dat is goed te merken in de natuur.
Nu het zonnetje weer van de partij is willen we daar volop van genieten.
De wandelschoenen staan weer klaar maar daarover dadelijk meer.

Eerst wil ik weer een nieuw blok voor mijn hexagonquilt laten zien.
Ik ben de tel ondertussen kwijt maar ik gok dat er nog vier grote blokken
moeten gemaakt worden.

De Horse Quilt voor Rosalie was een beetje in de vergeethoek
terechtgekomen. Maar nu is het einde in zicht. Meer hierover
in een volgend blogje.

Met het eerste lentezonnetje zijn ook de wandelkriebels er weer.
Deze Lange Afstandswandeling zal onze leidraad zijn bij de
komende wandeltochten.

Rivierpark Maasvallei ligt bij wijze van spreken in onze achtertuin.
Daarom kunnen we deze route gemakkelijk in stukjes opdelen om
zo het hele traject te lopen.

De eerste route brengt ons van kerk tot kerk.
Vertrekken doen we aan de kerk van het Maasdorpje Kessenich.

Onze wandeling loopt langs twee grote grindgaten om zo 
het witte stadje Thorn te bereiken.

Het eerste stuk van de wandeling loopt over Belgisch grondgebied.
Een gebied waar Konikpaarden en Gallowayrunderen regelmatig
in het vizier komen.

Op een bepaald moment zien we vreemde zwarte boomstammen
op de grond liggen.
Dit zijn fossiele woudreuzen die bij het ontgrinden van het
Maasdal naar boven zijn gekomen. Ze zijn waarschijnlijk
zo'n 2000 jaar geleden door de Maas meegevoerd van elders.
Onder het grind bedolven zijn ze jaren goed bewaard gebleven.
In 2009 werden ze opgegraven.

We lopen verder richting de Nederlandse grens en genieten van
de stilte en de prachtige natuur.

Dit is de eerste grenspaal die we op deze route tegenkomen. Het zal
zeker niet de laatste zijn. Op de site www.bestemmingbuitenlucht.nl
lees ik dat er vanuit Thorn een héél bijzonder pad langs de Maas loopt.
Het pad wordt ook wel grenspalenbos genoemd omdat je er op een
afstand van 2 km 7 grenspalen kan zien.

Ondertussen zijn we aangekomen bij het meer van Koningssteen.
Wat we hier zien kan ons alleen maar doen vermoeden dat dit
gebied een paradijs voor de bever is.

In 2008 waren er 5 bevers in het rivierengebied.
In 2020 waren het er 78. 

Ongelooflijk tot wat deze dieren in staat zijn.
Nog even knabbelen en ook deze boom gaat tegen de vlakte.
Dat werk doen ze vooral 's nachts om zich te beschermen tegen
de mens en hun voornaamste vijand de wolf en de otter.

Overal zie je sporen van hun burchten.
Een burcht ziet er nauwelijks anders uit dan een rommelige
berg takken. Voor extra stevigheid zit er vaak ook modder
en stenen tussen. Binnenin bevindt zich een grote kamer waarin
de bevers leven. Bevers zijn altijd bezig om hun burcht en dam 
te verbeteren.

Terwijl de bevers harde werkers zijn liggen de grote grazers
heerlijk zen te genieten in de zon.

Bij het binnenlopen van Thorn krijgen we een eerste zicht op
de Sint-Michaëlkerk of Stiftkerk.
Het Stift in Thorn had een eigen rechtspraak, minileger
en gedurende enige tijd ook een eigen munt.
Met de komst van de Fransen werd hier in 1794 een einde gemaakt.

Muziek is een héél belangrijk gegeven in Thorn.
Ik herinner me een uitzending op de Nederlandse TV (lang geleden)
waarin het ging over de rivaliteit tussen de Koninklijke Harmonie
(de Bokken) en de Harmonie St-Michaël (de Geiten).
Ooit vertrok de koster uit de kerkelijke harmonie uit onvrede over het feit
dat hij niet op zondag mocht repeteren. Hij richtte een nieuwe harmonie op die later
werd omgedoopt tot Koninklijke Harmonie.
De leden van die harmonie werden "De Bokken " genoemd omdat ze zich tegen
de heersende groep, de kerkelijken, keerden. Bokkige types.
En de harmonie die de pastoor "slaafs" volgde noemde men daarom
"De Geiten" .

Het is vrij rustig voor een zondagmiddag in het witte stadje.
Ik heb het hier ooit drukker geweten want dit stadje is toch
een echte toeristische trekpleister.

Op dit plein is het museum "Land van Thorn" gevestigd.
Het plein zelf is mooi geplaveid met kasseien en maaskeien.

De Abdij van Thorn ontwikkelde zich vanaf de 12de eeuw tot een wereldlijk
stift. In het Damesstift konden alleen ongetrouwde vrouwen uit de 
hoge adel intreden. Vrouwen binnen de orde die wel wilden trouwen
woonden buiten de kloostermuren in eigen huizen.

Veel woningen van deze Stiftdames zijn bewaard gebleven.
Onder de Fransen kreeg Thorn het zwaar te verduren.

Het is toen dat Thorn zijn kenmerkende witte kleur kreeg.
Nadat de adellijke dames in 1794 waren gevlucht, voerden de
Fransen een belasting in op basis van de omvang van de ramen.
De arme bevolking, vaak wonend in grote panden, die voorheen
hadden toebehoord aan rijke lieden, konden deze niet opbrengen.

Om de hoogte van de belastingaanslag te beperken, metselde
men de ramen dicht. Met het doel deze bouwsporen te vervagen
werden de huizen witgekalkt.

We verlaten Thorn en na een tocht van ongeveer 12 km komen we
terug in Kessenich. Naar aanleiding van het 2 x 11 jarig bestaan
van carnavalsvereniging "De Ertesjieters" werd dit bronzen beeldje
geplaatst op het Vredesplein.

De inwoners van de Heerlijkheid Kessenich moesten herendiensten verrichten 
voor de laatste barones van Waes. Ze werden voor het zware werk niet vergoed
maar kregen wel "de kost", peulvruchten en nog eens peulvruchten.
Met het gekende gevolg.......
De inwoners van het naburige dorp Neeritter zeiden dan spottend,
"Es gèer niks dootj es erte èete, zultj gèer ouch waal erte sjiëte"

En zo kwam er een einde aan een prachtige zondagnamiddag wandeling.
Ook nu gaan we nog bij Oma Leen langs om een stukje theekoek
te eten. Daar zien we de nieuwe editie van het "Oma Helena" krantje
liggen. Dit is een initiatief dat de kleinkinderen gestart zijn bij
het begin van de coronapandemie. Door de lockdown zag oma
nog maar weinig van haar klein- en achterkleinkinderen.
Daarom werden via een app iedere maand foto's verzameld.
Deze foto's vormen maandelijks een krantje waardoor oma toch
op de hoogte blijft van het reilen en zeilen in de familie.

Er zijn gedurende de coronaperiode 4 achterkleinkinderen geboren die
oma nog niet gezien heeft. Dit dotje is ondertussen wel al bij haar op bezoek
geweest. Stella is ondertussen al een flinke baby van 3 maanden.
Ze eet goed, slaapt goed en voelt zich overal thuis!
En op 30 april gaat oma iedereen terug zien want dan staat
er een groot familiefeest gepland.
We kijken ernaar uit!!
Groetjes en tot blogs!
Liliane