Terug naar het zeetje...

Onze jaarlijkse vakantie aan het zeetje hadden we dit jaar in juni
gepland. Eén week voordat we zouden vertrekken sprong het licht
 op groen en kregen we de toestemming om terug naar zee te gaan.
 Oef, daar hadden we toch eventjes geluk gehad!!

Het was nog erg rustig die eerste week van juni. Afstand bewaren
was nu nog niet zo'n groot probleem. Benieuwd hoe dat in juli en
augustus zal verlopen. De eerste twee dagen blijven we aan de kust.
De ene dag starten we met wandelen en nemen we de tram terug. De
andere dag beginnen we met een tramrit en komen we al wandelend terug.
Zo hebben we tenminste altijd die "straffe" wind in de rug als we moeten
wandelen.

Op het strand van De Panne laat het beeld van Pier Kloeffe (1853-1939)
zijn blik glijden over zee. De zee waar hij tot negen maal toe met een
"galette" op Ijslandvaart ging. De heroïsche verhalen van onze
Vlaamse Ijslandvaarders blijven tot op de dag van vandaag tot
de verbeelding spreken. Deze heldhaftige mannen waren hoekig
als een knotwilg en doortrokken van de pekel. Alleen de allersterksten
werden uitgekozen om de zes maanden durende tocht aan te vatten.

Na zijn carrière als Ijslandvaarder deed Pier het wat rustiger aan
en koos hij een nieuwe pleisterplaats nl het strand van De Panne.
Hier beoefende hij de want visserij of de visserij met staande
netten. Steevast verscheen hij iedere dag in zijn typische visserskledij.
Naast een wit kinnebaardje, typisch voor de oude Ijslandvaarders, draagt
Pier de visserskledij uit de Westhoek. De blauwe zeemanspet met zwarte
klep, een rode lijnwadenblouse (de kazuifel) en een dikke donkerblauwe
broek. Konden we hier maar eens op een bankje gaan zitten om naar 
de, ongetwijfeld straffe, verhalen van Pier Kloeffe te luisteren!!

Wanneer we richting St.Idesbald wandelen komen we voorbij
"De Drie Wijsneuzen van De Panne". Een beeld van de 
BeauFort tentoonstelling uit 2018.

Met enkel een sokkel als lichaam en hun identieke gelaat trotseren
de "Drie Wijzen van De Panne" weer en wind.
Van oorsprong is wijsneus een volkse term voor een geleerde
of wijze, nu gebruikt men de term voor een betweter.
Deze beelden wijzen letterlijk met de neus respectievelijk naar
Engeland, Frankrijk en het binnenland, met de blik op oneindig.

Hoelang zal deze gevel nog gespaard blijven van de sloophamer?
De Tropic aan de rode lichten in St-Idesbald.
 

De volgende dag rijden we naar Esen, een deelgemeente van Diksmuide.

We parkeren onze auto aan de kerk en lezen er de informatieborden
over het drama van Esen tijdens WOI. Je kan in de Westhoek niet om WOI
heen. Die oorlog is hier overal aanwezig. 

We vertrekken hier voor de Bethoosterse Broeken wandeling.
Het eerste stuk van deze 9,5 km lange wandeling wandelen we in
een hoger gelegen gebied. Hier zien we prachtige panorama's
over de Westhoek.

Onderweg zien we velden en nog eens velden vol akkerbouw.

Wat een originele brievenbus.

"Waar men gaat langs Vlaamse wegen,
oude hoeve, huis of tronk
komt men U Maria tegen,
staat uw beeltenis te pronk;
lacht ons toe uit lindengroen
bloemenkrans of blij festoen,
moge 't nimmer hier veranderen
O Gij Lieve Vrouw van Vlaanderen"

(Uit het lied: Lieve Vrouw van Vlaanderen
Tekst: August Cuppens
Muziek: Lodewijk de Vocht)

Het tweede deel van de wandeling brengt ons in het lager
gelegen gebied de Bethoosterse Broeken. Hier zien we vooral
weiden en hooilanden in de Handzamevallei.

Meuh

Ia

Na een flinke tocht van ongeveer 9.5 km zien we ons
vertrekpunt, de Sint-Petruskerk, in de verte opduiken.
Na de wandeling rijden we naar het centrum van Diksmuide.
Daar gaan we, na een onderbreking van drie maanden, genieten van
een zalig terrasje.
Dat Diksmuide zeker het bezoeken waard is dat vertel ik in een volgende 
blogje.
Groetjes Liliane