Namibië: Sossusvlei en Deadvlei...

Om vijf uur zegt ons mobieltje dat het tijd is om op te staan.
We nemen geen ontbijt maar stappen direct in de truck op
weg naar Sossusvlei.

"Doe morgenvroeg alle warme kledij aan die je  hebt want het
zal zo vroeg op de dag ijzig koud zijn!"
We volgen Hans zijn goede raad op en ik ben blij met het
Ethiopian Airlines dekentje dat ik bij het verlaten van het
vliegtuig nog vlug in mijn rugzak heb gestopt!
Een parkmedewerkster begint op haar dooie gemak alle
nummerplaten van de wachtende auto's te noteren.

We hadden de zon graag vanop de duinen zien opkomen maar
dat kunnen we nu wel vergeten. De nummerplaten zijn genoteerd
en ondertussen is de zon ook al op. 

De Sossusvlei is een van de meest fotogenieke omgevingen van
Namibië. Het maakt deel uit van het Namib Naukluft Park.
Dit park is 50.000 km2 groot en is één van de grootste parken
van Afrika. Sossus betekent "blinde rivier".

Het zand van deze duinen heeft een lange weg afgelegd.
Eerst kwam het als erosieproduct met de Oranjerivier in de
Atlantische Oceaan terecht. Daar werd het met noordwaarts gerichte
zeestromen naar de kust gespoeld, om vervolgens door de wind
naar de Namib te worden geblazen.

Het is van 2011 geleden dat er nog water gevallen is in de Sossusvlei.

Onze eerste halte is Dune 45. Deze duin ligt op 45 km
van de toegangspoort vandaar de naam.

Gewapend met zonnehoedjes, zonnecrème en voldoende
water beginnen we aan de beklimming van Dune 45.
Het valt nog niet mee om in dit rulle zand naar boven
te klauteren. 

We proberen zo goed mogelijk in het spoor van de vorige
klimmers te blijven. Stap je ernaast dan riskeer je helemaal
weg te schuiven in het losse zand. Je begint best zo vroeg
mogelijk aan deze beklimming. De zon kan hier ongenadig hard
branden en dan is het niet meer mogelijk om in dat hete zand
naar boven te gaan.

Boven op de top genieten we van dit magische landschap.
Overal zie je andere kleurschakeringen naargelang het
licht dat erop valt. Hier staat het leven even stil.
Geen stress, lapjes, verplichtingen, GSM, WIFI-
verbinding of wat dan ook. Alleen deze omgeving en de
mensen waarmee we dit delen zijn van belang.
 We dalen terug af tot bij de truck.
Daar nemen we eerst de tijd om te ontbijten voordat we
onze tocht verder zetten.

Na het ontbijt rijden we een eindje verder naar Big Daddy.
Dit is de hoogste zandduin die je kan beklimmen.

Het dunne richeltje en het losse zand maken deze beklimming
 tot een pittige onderneming. Voetje voor voetje gaat het naar
 boven. Soms zelfs op handen en knieën.

Halfweg de beklimming is het tijd voor een groepsfoto!
In omgekeerde richting geeft het ook een leuke foto -:)

Het is vanop dit punt dat we een eerste uitzicht hebben
op Deadvlei. Dit is alweer een wow moment. Het contrast
tussen de witte kleivlakte en de oranje rode duinen is
fenomenaal.
Slechts twee leden van de groep gaan verder tot op de
top van Big Daddy.

De afdaling via de flank gaat een stuk sneller.
In een mum van tijd staan Cor en Hans terug
bij de groep in Deadvlei.

Veel water drinken en goed insmeren tegen zonnebrand.
Anders kom je niet ongehavend uit deze bakoven!

De silhouettes van de dode kameeldoornbomen steken
mooi af tegen het rode zand van de duinen.
Het hout is door de zon en de wind gebleekt als het
karkas van een dood dier.

De droge grond ziet eruit alsof hij bedekt is met honderden
kleischerven. We genieten met iedere porie van ons lijf van deze
magische plek!

Dan geeft Hans aan dat het echt tijd is om verder te gaan.
Shadreck wacht ons op met een heerlijke lunch.
Vier dagen geleden kenden we de meeste van deze mensen
nog niet. Nu voelen we al een echte verbondenheid doordat
we zoveel indrukken samen beleven en verwerken.

Prima sanitaire voorziening bij de picknickplaats.

En de Oryx die stond erbij en keek ernaar!
Volgende halte is de Sesriem Canyon en Solitaire.
Groetjes Liliane