Namibië: Damaraland...

Vandaag moeten er weer heel wat kilometers afgelegd worden op
het grondpad. Af en toe zien we langs de weg iemand in een soort
van werfkeet zitten. Dit zijn wegenwerkers die als nomaden door de
woestijn trekken met een bulldozer en een woonwagen. Ze zorgen
voor het onderhoud van deze wegen door ze met de bulldozer af te
schrapen. Maar de Namib is groot en daarom komt ieder stuk van
de weg maar een of tweemaal per jaar aan de beurt.

De verscheidenheid aan landschappen die we vandaag te zien
krijgen is weer fenomenaal. 

Namibië is één van de landen waar de Steenbokskeerkring
doorloopt.

Net zoals tijdens onze reis door Zuid-Afrika hebben we ook nu
een jarig kind op het thuisfront.
 Hier is onze verjaardagswens vanuit Namibië.
Happy Birthday Birgit 7/9/'17 ligt op 21 gr 30 min Zuiderbreedte
en 14 gr 45 min Oosterlengte. We hebben de letters opgevuld met
stenen zodat het hier misschien tot in der eeuwigheid zichtbaar
zal zijn -:) 

Onderweg stoppen we bij een stalletje waar enkele Himba
zelfgemaakte spulletjes verkopen. De Himba vormen misschien
wel de meest karakteristieke bevolkingsgroep van Namibië.
Himba vrouwen wassen zich nooit. Ze smeren zich in met een
okerrood mengsel en draaien hun haren in strengen met
geitenvet. 

Aan de dikke halsband is te zien dat dit meisje
nog maagd is.

Even verderop zien we Herero. Herero zijn verwant aan de Himba.
Beide volken zijn van oudsher herders en hun talen zijn ook verwant.
Beide groepen kleedden zich vroeger op dezelfde manier. De vrouwen
liepen met bloot bovenlichaam en de weinige kleding die ze droegen
bestond uit dierenvellen. Toen de Duitse missionarissen het gebied
wilden kerstenen vonden ze deze kledingdracht onbeschaafd.
De missionarissen droegen de Himba en Herero op om zich te kleden
volgens de toenmalige Europese mode nl. Victoriaanse kleding.
De Herero waren gevoelig voor de missionarissen en veranderde
hun kleding, de Himba deden dit niet.

De Herero verkopen vooral zelfgemaakte Herero poppetjes
die ze op dit Singertje in elkaar stikken.

Lapjes in de woestijn!
Een mooie oplossing om je spulletjes op die houten paaltjes te
kunnen presenteren. 

In de late namiddag komen we aan bij de Brandberg.
Onder leiding van een lokale gids gaan we op zoek
naar de bekende White Lady rotstekening.

Monica is blij om te horen dat er mensen van Nederland
bij onze groep zijn. Ze is bevriend met een mevrouw die
in Hilversum voor televisie werkt. Haar grote droom is om
ooit eens naar Amsterdam te gaan. 

We zijn de laatste groep van de dag die deze tocht mag aanvatten.
Zelfs zo laat op de middag hangt er nog een loden hitte tussen
de bergen. Nog enkele trapjes en dan zijn we op onze eindbestemming
aangekomen.

Dit zijn Sanrotstekeningen van een paar duizend jaar oud.
De schildering bevindt zich onder een tegen weersomstandigheden
beschuttende overhangende rots ook wel de Maack's Shelter genoemd.
Zo genoemd naar de Duitse landmeter Reinhard Maack die de
schildering in 1917 ontdekte.

De tekeningen stellen jachtscènes voor en ook veel dieren.

Deze tekeningen zijn duizenden jaren oud!

Omdat het voor Monica de laatste rondleiding van de dag was
besluit Shadreck om haar met de truck te laten meerijden
naar huis. Het bespaart haar vanavond een voettocht van
een uur. De gidsen wonen hier tijdelijk zolang het toeristisch
seizoen duurt. Van oktober tot februari valt het toerisme stil.
Zo'n tijdelijk woning is heel primitief. Wat palen tegen elkaar
gezet en een dak erboven. Er is geen stromend water en geen
elektriciteit.

"See you in Amsterdam" 
Het optimisme van deze mensen is onwaarschijnlijk Ze slaapt
hier op de grond en moet haar eten in een keteltje boven een
houtvuurtje klaarmaken. Dat allemaal nadat ze een ganse dag
met toeristen tussen de bergen heeft gewandeld in die verschroeiende
hitte. Tel daarbij nog het uurtje wandelen 's morgens en 's avonds van
en naar haar werkplek. Het afscheid is hartelijk en vrolijk.
Straks ontvouwt zich boven haar een onwaarschijnlijk mooie sterrenhemel.....
en droomt ze van Amsterdam!

De volgende dag gaan we voor de eerste keer sinds ons verblijf
in Namibië op game drive. Dit gebied is vooral bekend om
zijn olifanten.

"Die leeu het die sebra gevang..."
We zijn nog maar een half uurtje onderweg of onze gidsen
zijn al uiterst geconcentreerd. Dit zien ze nu ook weer niet
iedere dag. Een kadaver van een zebra midden op de weg.
Vers aangevallen door een of meerdere leeuwen. De lekkerste
delen (de zachte organen) hebben de leeuwen al verorberd.
Voor de rest zullen ze waarschijnlijk vannacht terugkomen.

Vanuit zijn schuilplaats loert de leeuw naar die windsnelle zebra's.
Te oordelen naar de maaginhoud van neergeschoten leeuwen schijnt
zelfs de zebra zijn lievelingsvoedsel te zijn. Hier zie je hoe de ogen
en de oren netjes opgegeten zijn.

Even verder in het hoge gras ligt nog een kadaver.
Onbegrijpelijk dat een gids bij een kadaver in hoog gras
gaat zoeken naar een leeuw. Dit had slechter kunnen aflopen.

Nog altijd op zoek naar de leeuwen.

De leeuwen zijn niet te spotten en daarom gaan we op
zoek naar olifanten.

Wat een kolossen zijn dat toch. Op het land is er geen enkel
dier dat een olifant qua imposante verschijning en omvang verslaat.

Ook al praten we over een "koe" toch drinkt het kalf niet achteraan
bij de moeder, maar vooraan. Biologen denken dat de melkklieren
naar voren zijn opgeschoven omdat het geboortekanaal achteraan
zo laag ligt om het kalf zo weinig mogelijk te verwonden als het valt
bij de geboorte.

Morgen rijden we verder naar Etosha National Park,
een van de grootste bezienswaardigheden van Namibië.
Groetjes Liliane